kasia i przemo

Zniknęliśmy stąd tak, że wygląda jakby na dobre prawie, ale nie. Trochę nam po prostu z blogiem było nie po drodze ostatnio, sporo pracy w życie się wlało na chwilę, trochę za dużo nic nie znaczących treści, w wolnych chwilach uciekając do lasu, albo na rower, gdzieś gdzie tylko wiatr, morskie fale i tylko owce zawsze meczą tam gdzie my. Z obietnicą poprawy zaczynamy nadrabiać zaległości. Na początek krótki film z równie krótkiego zimowego wypadu na rower do Tajlandii, gdzie przejechaliśmy sobie z Karolą kilkaset kilometrów z Bkk na Phuket :)

Not your language? Try in English here

Żar leje się z nieba, powietrze drży, lepimy się od soli, zmysły się mieszają. Tak gorąco o tej porze roku jeszcze nigdy nam nie było. Obiecaliśmy sobie, że w marcu nie będzie pedałowania. Nie przypuszczaliśmy tylko, że marzec w tym roku zawita wcześniej. Do dwunastej jedzie się jeszcze całkiem w porządku, ale i tak wszystko się lepi. Po tej magicznej granicy wiatr zamienia się z w termoobieg z piekarnika i żaden cień ulgi nie przynosi. Gdy temperatura w cieniu dochodzi do prawie 40 stopni to już znak, że trzeba się rozglądnąć za jakąs klimatyzacją…
Do Sukhothai dojeżdżaliśmy już w najgorszym skwarze. W końcu znaleźliśmy przyjemny tani guesthousik w centrum nowego miasta, ale przyjechaliśmy bardziej dla oddalonego kilkanaście kilometrów od miasta parku historycznego. Pozosatwione dziedzictwo Khmerów i królestwa Sukhothai. 
Park sam w sobie jest miłym miejscem na piknik (gdyby tylko nie było tak gorąco) i na podumanie w ciszy nad przemijającym światem.

 

Tak jak Tak było na mapie od kiedy pamiętamy i jakoś tak nas nieśmiało zapraszało, tak i Phitsanulok ze swoją nazwą puszczało do nas oko. Szczęśliwym trafem mieszka tam od kilku lat Mark, który jest aktywnym hostem z warmshowers i ma całkiem sporo przestrzeni dla gości. Trochę nam się zaspało (nie wstawajmy jeszcze, to przecież tylko 50km…) więc znów udało nam się jechać w najgorszym słońcu.
Phitsanulok zaskoczyło nas swoją energią. Gdy Mark wręczył nam mapkę miasta i opowiedział o swoich ulubionych miejscach, po szybkim prysznicu wybraliśmy się na przejażdżkę. Wpadliśmy w odwiedziny do Wat Phra Sri Rattana Mahathat, w którym znajduje się podobno najpięniejszy posąg buddy i właściwie przypomina trochę świątynie z Angkoru w Kambodży oraz do Wat Rat Burana, w którym rozbrzmiewa hinduska mantra i znajduje się figura Ganeszy i Śivy.
Jakoś tak się złożyło, że dotychczas niespecjalnie zachodziliśmy zwiedzać tajskie Waty. Mijaliśmy ich zawsze dziesiątki jak nie setki wzdłóż drogi, w niektórych rozbijaliśmy na noc namiot i te krótkie momenty wystarczały by się nimi nacieszyć. A te dwa zrobiły na nas wyjątkowe wrażenie. Ten pierwszy niby bardziej turystyczny, ale mimo wszystko powietrze mieszało się ze skupieniem i medytacją, drugi za to promieniował spokojem.
Przejażdżka wzdłuż rzeki ścieżką rowerową, stragany z lokalnymi wyrobami, porozkładane stogi siana, muzyka. Chłoniemy wyjątkowo ciekawe miasto. Na rzece ulokowane knajpki i restauracje, przyjemna architektura, puby, kawiarnie, o i nawet jakiś koncert będzie za kilka dni…  Dojeżdżamy do dworca kolejowego. Nie sam dworzec jest atrakcją, ale nocny market dookoła niej. Już gdy miesiąc wcześniej mijaliśmy po zmroku Phitsanulok pociągiem i widzieliśmy ten market, mieliśmy odruch by wysiadać. Ulice pełne życia, stragany pełne różnorodnego jedzenia. Od teraz, będzie to jedno z naszych ulubionych Tajskich miast.
U Marka zatrzymali się też przez couchsurfing bardzo fajni Szwajcarzy, więc wspólnie spędziliśmy wieczór gadając na milion tematów…

  

No jakoś tak ostatnio wychodzi, że inaczej niż zazwyczaj, jeździmy od miasta do miasta. Nie jest to nasz ulubiony tryb, ale gorąco, to gdzieś trzeba się chować… no i następne było Pichit. Zeszliśmy je na piechotę chyba całe, na spacer do parku, w poszukiwaniu nocnego marketu, aż wreszcie w kierunku domu. Będzie z 10 km. Wieczorem do snu chcieliśmy strzelić sobie po zimnym piwie, ale na całe szczęście w okolicy nie było sklepu. Na całe szczęście, bo w końcu udało nam się wyjechać sporo przed wschodem słońca. A żeby nam się lepiej jechało… niebo przez pół dnia zasnute było chmurami. Do Nakhon Sawan jechaliśmy, bo nazwa kojarzyła nam się z dużym stawem i łabędziem. I staw nawet jest, ale za to łabędzi nie ma. Pewnie jest dla nich za gorąco. A staw jest w Rajskim Parku, w którym są też chińskie smoki, który jest całkiem miły, a wieczorem schodzi się doń całe miasto, biegać, cwiczyć, grać w piłkę, albo jeździć na rowerze.

 

Nie chce nam się już dalej jechać, jest poprostu za gorąco, a od miasta do miasta, byle tylko się gdzieś schować to już nie taka frajda, więc jutro zjeżdżamy do Bangkoku, rowery sobie trochę odpoczną, my też, odkurzymy trochę nasz autostop i ostatnie 3 tygodnie będą bezsiodełkowe. No, tak jakoś z zaskoczenia wyszło, że nasz ostatni dzień większego pedałowania zakończył się o 13.30 po 120km w Nakhon Sawan. Było tak gorąco, że po drodze nawet Tajowie zatrzymali się aby wręczyć nam po butelce zimnego napoju komentując zawiesinę gorącego powietrza nad tutejszym światem.
A nasz taki siaki koniec postanowiliśmy świętować w Shabushi, które idealnie wpasowywało się w nasze ostatnie miesiące… japońskie sushi, koreańskie kimchi i tajski hotpot…

Not your language? Try in English

Wszystko się tak szybko zmienia. Jeszcze niedawno trzęśliśmy się na myśl o dwudziestostopniowych mrozach, a teraz rozkłada nas na widok najbliższej prognozy w Tajlandii. 38 stopni…?! Eee? Tak. Jest mega gorąco, jazda na rowerze w środku dnia wywołuje uczucie zagotowywania mózgu i zalewania twarzy gorącą słoną wodą. Jazda z zakmniętymi oczami, czemu nie, takie letnie atrakcje na rowerze. W górach było lepiej, ale w górach nas już nie ma. Po kilku tygodniach chłodnych nocy, wyjechaliśmy na wysokości Mae Sot. Nie daliśmy rady, albo może po prostu nie mieliśmy już na to ochoty, a nic już sobie nie musieliśmy udowadniać, bo w Laosie przerabialiśmy już te 20% podjazdy innym razem. Ale od początku.
Z Mae Hong Son wyjechaliśmy pełni zapału, w głowach i mięśniach, cisnęliśmy się do przodu i… ujechaliśmy 10km. Bo nam gorące źródła wyrosły po prawej. I namiot można było sobie rozbić, czytać i rozmyślać pośród gór… a źródła były bardziej lokalne niż w jakikolwiek sposób turystyczne. W dzień może pies się przewinął po okolicy, ale już przy zmroku cała okolica pojawiła się poprostu na codzienną, wieczorną kąpiel w naturalnie gorącej wodzie.
Kolejnego dnia góry nie były aż tak koszmarne. Nie było żadnych 20%, normalne, ludzkie podjazdy i po ponad 100km przy zachodzie słońca zatrzymaliśmy się przy zajeździe służącym do odpoczynku. Był stróż, trawnik, prysznic i ludzie dookoła. Po kilkunastu minutach pojawił się jeszcze motor z parą Włochów, którzy rozbili sobie namiot koło nas. I mówią, że nie mają pojęcie co to za miejsce, ale zobaczyli nasz namiot, to zjechali. Przyjechali na motorze z Włoch i po tym spotkaniu jedno jest pewne – nie chcemy podróżować na motorze ;). Wiecie ile jest papierkowej roboty i zachodu z przechodzeniem granic?!

Kolejnego dnia dotarliśmy do Mae Sariang, małego, przyjemnego miasteczka, w którym…

  

…byliśmy całkiem wcześnie, więc mieliśmy sporo czasu, żeby zastanowić się co tu dalej robić. Siedzimy i patrzymy tak na te wykresy wysokości przed nami i nie wiemy czy się smiać czy brać to na poważnie. Zdecydowaliśmy chyba już rano. Żeby to się jeszcze dało jechać, ale jakoś nie mieliśmy ochoty ciągnąć twarzą po ziemii wpychając nasz dobytek na dwóch kółkach. Zrobiliśmy to po staremu ;). Pojechaliśmy na stopa. Trasa była naprawdę ciekawa, ale szczerze mówiąc, byliśmy naprawdę szczęśliwi, że tym razem nie oglądaliśmy jej z siodełka. To był po prostu szalony rollercoaster, a Kasia większość drogi przejechała z kolorem zielonym na twarzy.
Poprzedniego jeszcze wieczoru w Mae Sariang wyszliśmy wieczorem na spacer, kupiliśmy sobie piwo, usiedliśmy przy jakimś placu i gadaliśmy do późna. Po jakimś czasie poszliśmy kilkaset metrów po jeszcze jedno piwo i w drodze powrotnej zastanawialiśmy się czy już wracamy i wypijemy je sobie po drodze czy idziemy jeszcze chwilkę posiedzieć. Zdecydowaliśmy w końcu, że jeszcze na chwilę usiądziemy. Podchodzimy do miejsca, w którym siedzieliśmy i… oo, a co to za reklamówka… aa..oo, to nie reklamówka, to nasza lustrzanka…

 

W Mae Sot zostaliśmy też na kolejny dzień, bo z niewyjaśnionych przyczyn o poranku nie mogliśmy podnieść się z łóżka, ale dzięki temu mieliśmy okazję trochę pokręcić się po mieście i spróbować trochę birmańskiego jedzenia. Poznaliśmy też Australijczyka na rowerze, który jechał do Birmy, a stamtąd do Indii.
Gdy lecieliśmy z Korei do Tajlandii, bardzo poważnie zastanawialiśmy się nad olaniem lotu powrotnego z BKK i wrócenieniu do domu na rowerach. Problem był tylko taki, że po pierwsze, niespecjalnie mieliśmy ochotę na całą tą drogę przez Chiny, choć to byśmy może przetrawili, ale na Pamir zimą nie byliśmy zupełnie przygotowani sprzętowo. Nie wiedzieliśmy wtedy, że od niedawna otwarta jest granica Birma-Indie… no dobra, a zupełnie się przyznając , to mamy pałę z geografii, bo nawet nie wiedzieliśmy, że Birma graniczy z Indiami. Odkąd dowiedzieliśmy się o otwartej granicy kilka tygodni temu nie możemy przeboleć, bo już byśmy pewnie byli w połowie drogi do domu. A teraz jest boom i wszyscy jak mróweczki na rowerach sobie śmigają z Tajlandii do Indii i na odwrót…

 

W upał przecisnęliśmy się przez ostatnie góry i dotarliśmy do Tak. Wieczorem zatrzymaliśmy się na obrzeżach miasta już na drodze do Sukhothai, wzięliśmy prysznic i padnięci mieliśmy już przyłożyć głowę do poduszki i odlecieć, ale nazwa miasta jakoś zawsze dobrze do nas mówiła i patrzyła się na nas z mapy wielkimi oczami. Pomimo, że miasta w Tajlandii niespecjalnie lubimy i raczej staramy się je omijać to włączyliśmy laptopa i czytamy – że w tym mieście to nie ma kompletnie nic interesującego i w ogóle nie ma nic dla turystów. Yhm… pomyśleliśmy, że brzmi dobrze, wskoczyliśmy w ciuchy, popedałowaliśmy do centrum i nie myliliśmy się. Tak było jednym z najciekawszych tajskich miast w jakim spędziliśmy wieczór. Pełne życia i przyjaznych, uśmiechniętych ludzi.

 

 

Not your language? Why not try in English here.