kasia i przemo

Tak sobie na to wszystko patrzę i myślę, że muszę sobie popisać, bo ostatnio nie przelewamy się tu za często. Maroko ciach, ciach, byle napisać, opisać i z głowy, bo czasu nie ma, bo w pracy jesteśmy ciągle, albo bo lepiej iść na spacer i oglądać tęczę stojąc w deszczu, a oglądając z drugiej strony błękitne niebo i słońce. Chociaż ostatnio to już nawet nie tak często, bo zima wyciąga do nas ręce i jest jak w ostatnie tutejsze lato - oglądamy granatowo-szare niebo przez krople ociekające po szybach, bo na tyle średnio przyjemnie, że psa by się z domu nie wygoniło jakbyśmy jakiegoś mieli :). Nawet nasz świętej pamięci kot chyba by nie miał ochoty na eksplorację trawnika. Zrobiło nam się tutaj totalnie jesiennie, że aż zaczęliśmy jesieni pomagać. Zaczęliśmy wolne dni spędzać gotując rozgrzewające zupy, dziobiąc wełnę, parząc herbaty, oglądając filmy albo doprawiając kolejnego grzańca - goździki, laska wanilii, pałeczka cynamonu, same słowa powodują, że zaczyna pachnieć... a Roman to już nawet zaczął kawę z czosnkiem pić - my jeszcze nie jesteśmy na tym etapie :).
Jakoś szybko minął nam tydzień z Kasi rodzicami. Podzieliliśmy się naszymi ulubionymi miejscami, w końcu pojechaliśmy na Skye i Glen Coe, a wszystkie nasze miejsca z tryskających wiosenną zielenią zmieniły się w lśniącą żółć, złoto i brąz, równie magiczne.
A wracając do kuchni, to jesień wzbudza ochotę na zupełnie inne smaki. Powróciła masala tea, polubliśmy imbirowe wino. Podświadomie chyba organizm wybiera sezonowe warzywa, bo zaczęliśmy przygotowywać marchewkę na 100 sposobów, zupę z brukwi i kardamonu, pieczoną dynię piżmową, albo ziemniaki z czosnkiem i oliwą z oliwek :). Jeszcze tylko kominka nam tu brakuje i byłaby jesień pełną parą!;) Zaczęliśmy do tego stopnia obchodzić jesień, że wczoraj obudziliśmy się o 12:40, co nie zdarzyło nam się od ponad pół roku :).
Ta kuchnia to też tak nie do końca przez przypadek, bo w listopadzie jak to w listopadzie dopadły nas urodziny i dostałem od hotelu niesamowitą wege książkę kucharską, z której wczoraj urzeczywistnił się pierwszy przepis... kolejny jesienny :) - niesamowita zupa z kasztanów! Urodziny to i tort, kilka jabłek na drzewie to i szarlotka... definitywnie jesień spędzamy jak zwykle... w kuchni... tylko jesiennych koncertów deficyt. W Polsce jesienne tygodnie mieliśmy wypchane koncertami, tutaj na wsi koncert dają co najwyżej ptaki albo sami sobie śpiewamy :). Ale to nic, na koncerty jeszcze będzie czas...

Nasz filmik z Maroko;), pod roboczym tytułem "Krunga Bunga w Maroko" bez finalnego tytułu;) do obejrzenia po kliknięciu w link:

25.10.12 - 30.10.12

Z Hassi Labied wychodzimy prawie 3km do głównej drogi. Próbujemy złapać stopa do Rissani, aż po pół godziny zatrzymuje
się autobus ze szkolną wymianą marokańsko-francuską. Jadą prawie do Meknes, co jednak nie do końca jest nam po drodze do Marrakeszu, ale mogą podwieźć nas do Errachidii, robiąc po drodze jeszcze prawie godzinny postój w Rissani. Znajomy Mohammeda, którego poznaliśmy wczoraj radził nam dojechać do Marrakeszu już dzisiaj ze względu na święto, twierdząc że od jutra ciężko będzie nam złapać stopa, a autobusy nie będą jeździć. Jako, że sam podróżuje w ten sposób - przejechał autostopem też Europę z Hiszpanii do Finlandii - bierzemy jego wskazówki serio. Kiedy wysiadamy w Errachidii jest już po 13:00, a przed nami ponad 500km. Decydujemy się wsiąść do autobusu i drogę do Marrakeszu pokonać w ten sposób, szczególnie że stąd autobusy lokalnych przewoźników są o ponad 1/3 tańsze niż tych bardziej popularnych z okolic Merzougi. Autobus odjeżdża o 18:30, więc kilka godzin spędzamy chodząc po niekończącym się bazarze, jako że dziś jest dzień targowy :).
Do Marrakeszu dojeżdżamy ok. 4:30. Czekamy do wschodu słońca, jemy śniadanie na Jamaa el-fna i idziemy spać na nasz ulubiony dach:). Gdy popołudniu wychodzimy się przespacerować, trudno nie zauważyć, że to dziś zaczęło się Aid el Adha. Ciągnięte przez osły wozy z dwumetrowymi kopami owczej skóry, głowy palone na ogniu w uliczkach souku, kawałki mięsa walające się po medinie... i wszystko pozamykane. Wieczorem jednak dziesiątki kucharzy wychodzi na Jamaa el-Fna, rozstawiają stoiska jak co dzień i show zaczyna się na nowo.
Dwa dni spędzamy włócząc się po Marrakeszu, robiąc ostatnie zakupy i upajając się wieczornym klimatem na Jamaa el-Fna.
Kolejnego ranka wstajemy, pakujemy się i zbieramy w drogę na lotnisko. Gdy próbujemy znaleźć autobus podążający w naszym kierunku, zatrzymuje się busik i pyta czy wybieramy się na lotnisko, bo on też tam jedzie i może nas podrzucić. To tak chyba na koniec, żebyśmy zapamiętali Maroko z dobrej strony :), choć ten wyjazd jest zdecydowanie bardziej udany od poprzedniego. Chyba nawet troszkę zaczęliśmy lubić Maroko;).
Wczesnym popołudniem lądujemy w Sewilli. Mijamy znane nam już uliczki, ulubione zakamarki, znów ten sam hostel...
Nieco inna jest Sewilla miesiąc później... jest chłodniej. Gazpacho też nie smakuje tak, jak gdy gasiła pragnienie w upalny dzień. To nic! Sewilla to jedno z tych miast, w których zakochaliśmy się od pierwszego wejrzenia! Znów gubimy się w uliczkach, znów dos cervezas co krok, znów przychodzimy na tapas w nasze ulubione miejsce...
Kolejnego ranka, jeszcze w ciemności nawzajem spychamy się z łóżek:). Mokniemy przechodząc przez miasto, dojeżdżamy na lotnisko i w ulewie startujemy do Barcelony.
Kilka godzin między lotami wystarcza nam, aby przejść się do pobliskiego El Prat i zrobić piknik :). Po kilku kolejnych godzinach lądujemy pod kilkoma warstwami szarych chmur w Glasgow. Mijamy kontrolę paszportową, a gdy przechodzimy przez drzwi w ramiona wpada nam Karola... rodzice przyjeżdżają w odwiedziny :).

Tafraout - Hassi Labied (22.10-25.10)

Na mapie obieramy całkiem prostą drogę z Tafraout do Igherm, stamtąd prosto do Taliouline, a później już dalej Agdz, Rissani i Merzouga.
Pierwsze auto zatrzymuje nam się po dobrych 30. minutach stania na wylocie z miasteczka, ale nie za daleko. Dokładniej - 4 km. Jako, że ruch jest żaden, postanawiamy przespacerować się w kierunku rozjazdu na Igherm z myślą, że może z przydrożnych wiosek ktos będzie jechał w tamtym kierunku. Słupki przy drodze z liczbą km dodają nam otuchy, że tak dobrze nam się idzie i pewnie niebawem dojdziemy aż do rozjazdu. Jednak po ponad dwóch godzinach marszu okazuje się, że słupki nas okłamują i przez ten czas przechodzimy w górę i w dół ledwo... 4,5km. Gdy powoli nasza woda zaczyna się kończyć zatrzymuje się auto. Tylko do następnęj wioski, ale dobre i te kilka kilometrów. Po kolejnej godzinie znów siedzimy w samochodzie, które ma nas podrzucić do rozjazdu, ale jak się w międzyczasie okazuje, kierowca jedzie w naszym kierunku i wysadza nas dalej niż sam jedzie. A mówiąc dokładniej, gdzieś zupełnie po środku niczego, we wsi o nazwie Ait Abdellach. Po drodze nie mijał nas żaden pojazd, żaden nas nie wyprzedzał. Pusta droga pośrodku gór. W oddali widać małe osady, które wyglądają jakby pamiętały czasy Chrystusa. I pewnie byśmy zostali tam na zawsze gdyby nie kamper z Francuzami! Mówiącymi po angielsku i jadącymi do Igherm! Starsze małżeństwo na emeryturze, korzystające z nadmiaru wolnego czasu podróżuje po Europie i tym łatwym kawałku Afryki. Byli nawet w Polsce, ale stan tamtejszych dróg zniechęcił ich do podróżowania po naszym kraju... :) Po dwóch godzinach wysadzają nas na drodze w stronę Taliouinne i... chcielibyśmy łapać stopa, ale nie jeździ nic. Gdy przez ponad godzinę przejeżdża jeden samochód, decydujemy się pojechać bardziej ruchliwą drogą na Taroudant. Co prawda robiąc pętlę zupełnie naokoło, ale lepsze to, niż zostać tu na wieki, bo tamtą drogą kompletnie nikt nie jeździ. Tak też robimy i... w stronę Taroudant ruch nie jest wcale większy. Przed nocowniem w Igherm ratuje nas pan policjant, najpierw z nudów spisując nasze dane z paszpotów, a następnie wsadzając do auta jadącego do Taroudant. Goście zabierają wszystkich jadących w tamtym kierunku i robi się takie małe grand taxi w pewnym momencie, a że nie był to stary mercedes, to było całkiem  niewygodnie, ale do przodu :). Goście gnają na serpentynach jakby się paliło, żołądki podchodzą do gardeł, a my zaczynamy właśnie wyścig ze słoncem. Bo słońce zachodzi ok. 18.00, a chwilę później jest już ciemno. Gdy dojeżdżamy na rozjazd w naszym kierunku, żegnamy się i łapiemy stopa dalej. Dość szybko przejeżdżamy kolejne 20km i obserwując jak słońce chyli się ku zachodowi wybieramy opcję grand taxi, by nie łapać stopa po ciemku przy nieoświetlonej drodze. Już po zmroku dojeżdżamy do Aoulouz, szybko znajdujemy hotel, robimy zakupy na kolację, kolejny dzień w drodze i bierzemy prysznic. Na dojazd do Hassi Labied - ok. 800km - daliśmy sobie dwa dni, ale jeśli jutro będzie nam szło równie dobrze (niewiele ponad 200km) to możemy się nie wyrobić w czasie;). Wykończeni zasypiamy.
Rano wstajemy gdy jest jeszcze ciemno i wychodzimy na wylotówkę. W naszym kierunku zbliżają się czarne chmury i pojawia się... tęcza! Może nie tak spektakularna jak te szkockie, ale jak się później okazuje z tą samą dawką szczęścia na drogę!
Wstajemy za wcześnie by mieć jakikolwiek ruch na drodze. Poza wyjeżdżającymi taksówkami nie jeździ nic, a przed nami 600 km drogi do pokonania w jeden dzień... i może jest to niewiarygodne, ale udaje nam się pokonać całą trasę w 12 godzin. Nigdzie nie łapiąc stopa dłużej niż 20 minut, robiąc 3 przerwy, łącznie pięć minut na toaletę i raz na kanapkę :). A sporo dzięki kolejnym Francuzom, którzy z Taliouinne zabrali nas w końcu na bardziej ruchliwe drogi, aż do Ouarzazat!
Gdy dojeżdżamy do Rissani tuż po zmroku, zgodnie ze wskazówkami naszego hosta próbujemy wziąć taksówkę do Hassi Labied, ale kwota 10 euro jest podejrzanie za duża. Pytamy się chłopaka wsiadającego do taksówki dokąd jedzie, on pyta nas gdzie my chcemy jechać. No i gdy już prawie odjeżdżają on otwiera drzwi i mówi nam, że to nie ten postój taksówek, że musimy iść do centrum, tam znajdziemy w naszym kierunku. Zaglądając do naszego śmieciowego przewodnika gdzie 2 cm są równe 10 km próbujemy odgadnąć gdzie to centrum jest? Idziemy w kierunku, który pokazał nam chłopak, ale to chyba nie tam, bo stamtąd przyjechaliśmy. Pytamy przechodnia o centrum i gdy on proponuje, że nas podprowadzi, bo i tak idzie w tamtym kierunku, zatrzymuje się auto. Z samochodu wyskakuje chłopak i po angielsku pyta gdzie chcemy jechać, czy szukamy postoju taksówek w kierunku Sahary, że jak chcemy to oni nas podwiozą, że spoko loko, kierowcą jest hiszpanka i będzie za free. No dobra i tak idziemy w tamtym kierunku, czemu nie. Wsiadamy. I to właśnie przed takimi ludźmi przestrzegał nas Mohammed. Gdy tylko ruszamy oni zaczynają swoje historyjki. O swoim świetnym hotelu w super cenie, a jak jednak chcemy jechać dalej to mają super kierowcę co mówi po angielsku, auto 4x4 i w ogóle full wypas. Wysiadamy, dziękujemy, rozglądamy się po centrum w kierunku naszych grand taxi do Merzougi. Ni widu, ni słychu. Kierowca 4x4 już biegnie w naszym kierunku. Odwracamy się;) i postanawiamy jednak wrócić do taksówek i zapłacić te 10 euro za kurs do Merzougi - może rzeczywiście jest późno i nikt już nie jedzie w tamtym kierunku? Wydaje nam się jednak, że może ta śmieciowa mapka przedstawia nasze aktualne położenie, a nie poprzednie. W sumie przedstawia jedno i drugie ale w śmiesznej skali...  znajdujemy restaurację spod której ma odjeżdżać busik co godzinę w kierunku pustyni. Niestety dopada nas w końcu kierowca 4x4 ;).

- You going to Merzouga?
- (udajemy głupków)
- Taxi Merzouga? Par le wu franse?
- Noł!
- Do you speak English?
- ...noł!! mówimy tylko po polsku! nie znamy innych języków!
- Pooolska... dzień dobry!
- (o nie...)
- What place you going in merzouga?
- no place!
- what hotel?
- no hotel!!
- my hotel? you want? very cheap price!
- not your hotel!!
- no hotel, no merzouga, thank you.
- ...

Całej sytuacji przygląda się dziadek. Gdy tylko kierowca odchodzi, podbiega do nas i po francusku mówi, że to oto auto naszych marzeń to prawdziwa taksówka do Merzougi, klepiąc zdezelowanego piaskowego mercedesa po bagażniku. Pyta gdzie chcemy jechać i mówi ile będzie kosztować. Woła pozostałych ludzi i kierowcę. Ciekawe od której czekał by wrócić z powrotem do domu skoro zainteresował się całą sytuacją i nas ogarnął. Od dobrej godziny jest już porządnie ciemno i nic kompletnie nie widać. Dojeżdżamy do Hassi Labied, odnajdujemy Mohammeda, a on zaprasza nas na herbatę i wspólną kolację do jego domu. Mohammed ma specjalne, trzypokojowe mieszkanie dla gości z CS. A że jest to bardzo atrakcyjna destynacja często jest pełno ludzi. No ale dziś jesteśmy tylko my. Chwilę rozmawiamy, bo i on jest zmęczony i my wyczerpani drogą. Przy okazji mówi nam, że 3 dni później jest Aid el Adha - najważniejsze muzułmańskie święto, święto ofiarowania. I dopiero teraz dociera do nas dlaczego od jakiegoś czasu widzieliśmy tyle podróżujących owiec. Na dachach autobusów, w bagażnikach, z tyłu aut osobowych, na przyczepach motorów. Cała zagadka podróżujących owiec zostaje wyjaśniona. No i Mohammed by świętowanie miało sens pości 10 dni przed. Taki mały ramadan. Gdy rano się budzimy i wychodzimy przed drzwi, widok zapiera nam dech w piersiach! Nie dalej niż 500 m od domu piętrzą się piaskowe wydmy Erg Chebbi. Cieszymy się jak dzieci. Z niepełną butelką wody idziemy zdobywać najwyższą wydmę. Słońce nie jest jeszcze tak wysoko, ale piasek zaczyna być powoli cieplutki. Ściągamy buty i pozwalamy oblepiać miałkiemu piasku nasze stopy. Wspinamy się i wspinamy, a z każdym krokiem ubywa nam wody. Docieramy na grań najwyższej wydmy i zajmujemy wygodne pozycje do oglądania widnokręgu. Nasza głupota, że wzięliśmy za mało wody;). Schodzimy na dół do wioski zjeść lekki obiad i kupić tyle wody żeby nam starczyła na przesiedzenie reszty dnia, aż do zachodu na pustyni. Po drodze prawie umieramy z pragnienia, ale udaje nam się dotrzeć do wody, zjeść coś i z powrotem wracać na wydmy. Gdy wracamy na szczyt tej samej wydmy co poprzednio... w stronę pustyni nadciągają czarne chmury;). Tak sobie nawet myślimy, że fajnie byłoby przeżyć wiatr z deszczem na pustyni, taki survive ;), ale gdy do tego wszystkiego zaczynają latać nad nami błyskawice rozum bierze górę nad sercem;). Gdy burza przygania nas do domu, spotykamy tam znajomego Mohammeda, który zostaje z nami w mieszkanku na noc. Okazuje się, że mamy kilka wspólnych tematów, a gdy burza przechodzi wychodzimy na resztkę zachodu słońca - okazuje się, że jeden z ciekawszych w naszym życiu - ciężko to opisać, więc zamieścimy zdjęcie;).
Rano wstajemy w zupełnej ciemności. Wpadamy na krzaki, wchodzimy w błoto... aż dochodzimy na pustynię, wybieramy sobie jedną z wydm i czekamy na wschód słońca. Światło zza horyzontu coraz jaśniej odkrywa dla nas wydmy. Na szczęście wybieramy tą z dala od trzydziestu wielbłądów z turystami;). Wracamy, jemy szybkie śniadanie, żegnamy się z Mohammedem i wracamy na drogę - już w kierunku Marrakeszu. A saharyjskie muchy razem z nami... ;)

Sidi Ifni - Tafraout (18-21.10)

Szybko łapiemy stopa do Tiznit. Do Tiznitu zdecydowaliśmy sie pojechać, bo tak samo jak półtora roku temu, w drodze do Sidi Ifni spotkaliśmy w okolicy tego miasta niesamowitych ludzi. Gdy w medinie już, próbujemy rozgryźć mapę i znaleźć jakiś hotel, zagaduje nas chłopak - czego szukamy. Po chwili rozmowy proponuje, że zaprowadzi nas do hotelu, a my zgadzamy się, bo czujemy że robi to z chęci pomocy, a nie żeby zarobić. Po chwili bezskutecznego kręcenia się po medinie (brak miejsc - za drogi - straszny itp.) zaprasza nas na herbatę do siebie do sklepu. Pierwszy raz w życiu pijemy herbatę z tymiankiem, a po chwili proponuje, że jeśli chcemy, możemy spać u niego w sklepie, albo możemy pojechać z nim wieczorem kilkanaœcie kilometrów nad ocean, gdzie ma... dwie jaskinie, z których pokazuje nam zdjęcia. Nad wybrzeże jednak nie bardzo chcemy jechać, bo z bardzo samego rana chcemy ruszyć w stronê Tafraout, a w sklepie nie chcemy zostać, bo jest to malutka klitka, może z 1,5m na 1,5m, bez wody i nie za bardzo nawet jest miejsce żebyśmy tam we trójkę siedzieli. Widzimy, że ma bardzo dobre chęci ale nie chcemy sprawiać kłopotu i najuprzejmiej jak potrafimy, mówimy że poszukamy hotelu. Te jednak w Tiznit są koszmarne! Niestraszne nam są nawet indyjskie nory, ale z tych w Tiznicie uciekamy szybciej niż wchodzimy. Znajdujemy w końcu jednak coś znośnego. Idziemy jeszcze na spacer, kupić coś na kolację i szybko zasypiamy, by rano wcześnie wstać.
Tak też robimy. Wychodzimy z mediny, szukamy apteki i kupujemy kropelki z antybiotykiem na przemowy jęczmień, który zaczą się robić na oku, prawdopodobnie od zatarcia brudną dłonią. Po zeszłorocznych przejściach z tym czymś, odczuwamy sporą ulgę, gdy udaje nam się w Maroko bez problemu kupić kropelki z neomycyną.
Ponad pół godziny zajmuje nam złapanie pierwszego stopa. Przejeżdżamy jednak prawie połowę drogi, no i
łapiemy dalej. Kolejne auto zatrzymuje się aż do Tafraout! Drogę spędzamy uskuteczniając kaleką komunikację po francusku... i zatrzymując się na prawie-wymioty Kasiowe wynikające z mocno krętej drogi;)
W uroczo położonym Tafrout szybko znajdujemy tani i przyjemny hotel. Kasia odsypia krętą drogę, a ja spaceruję po okolicy.
Tafraout położone jest w dolinie i otoczone z każdej strony niesamowitymi, czerwonymi górami. Jest bardzo przyjemnie również dlatego, że pogoda jest zupełnie inna niż ta, w której spędziliśmy poprzednią część wyjazdu - powietrze jest suche, a temperatura niższa. Jest też mniej turystycznie, ludzie nie są nachalni. Nie wiedzieć czemu, Anti Atlas jest najrzadziej odwiedzanym rejonem w Maroko. Wieczorem wychodzimy jeszcze przejść się po niesamowitych, okrągłych skałach, które wyglądają jakby ktoś je sobie poprostu rozrzucił - trochę tu, trochę tam...
Tafrout znane jest również z mountain bikingu. Kolejnego dnia rano wypożyczamy rowery i wybieramy się na przejażdżkę po okolicy. Nie możemy się nadziwić jak pięknie jest dookoła! Krajobraz jest bajkowy, powietrze bardzo przejrzyste, a dzieci w mijanych wioskach witają nas radośnie i bezinteresownie, nie prosząc o dirhamy. Z przejażdżki robi się całkiem niezła jazda, bo w pewnym momencie wieje tak szalony wiatr, że zjeżdżając z górki żeby się nie zatrzymać musimy ostro pedałować! Przez kolejnych kilkanaście kilometrów mierzymy się z wiatrem wspinając się mozolnie pod górę. Po kilku godzinach otrzymujemy jednak nagrodę - dojeżdżamy do miejsca, z którego kilka minut zjeżdżamy szybko w dół.
Po takim dniu postanawiam (Kasia) odwiedzić hammam - miejsce, gdzie kobiety przychodzą by się po prostu umyć. W wielu domach wciąż brakuje bierzącej, nie wspominając o gorącej wodzie. Niepewnym krokiem ze wskazówkami z przewodnika idę na poszukiwania. Jako że zaznaczony nie jest dokładnie na mapce, pytam kobiet o drogę. Mówiąca po angielsku dziewczyna postanawia zaprowadzić mnie na miejsce. Przechodzimy wspak całe miasteczko i dochodzimy na miejsce po kilkunastu minutach. Dziewczyna szybko wyjaśnia mi co i jak, płacę 10dh za wstęp, kupuję czarne mydło robione z oliwek. Do tego dostaję szorstką rękawicę, dwa duże wiadra i jedno małe. Kobiety są bardzo miłe, choć nie mówią w żadnym znanym mi języku. Jedna wprowadza mnie do środka. Dla nich to oczywiste czynności, dla mnie wciąż są niewiadomą. Nie żebym się nigdy nie myła :D, ale nie do końca wiem w jaki sposób się to robi w hammamie. Po co dwa wiadra, po co to malutkie. Po krótkiej chwili dyskretnie podpatrując szorujące się kobiety rozwiązuję zagadkę. Gorąca woda, aksamitne żelowe mydełko z dodaktkiem suszonych kwiatów i masaż szorstką rękawicą działają bardzo dobrze na moje wymęczone dzisiejszą jazdą mięśnie.
Następnego dnia wstajemy ciut później niż planowaliśmy, zbyt późno by jechać rowerami w kierunku Ait Mensour, gdzie planowaliśmy. Postanawiamy spróbować na stopa. Pierwszy kierowca zawozi nas na rozdroże, mówiąc z góry że nam się nie uda bo jest niedziela i nikt tam teraz nie będzie jechał. Ma rację. Przez godzinę nie przejeżdża żadne auto. Na szczęście okolica jest bogata w granitowe cuda, więc wybieramy się na spacer szutrową drogą pośród gór, gdzie w latach osiemdziesiątych pewien belgijski artysta postanowił urozmaicić okolicę i pomalował niektóre kamienie na różowo, niebiesko i zielono. Widok jest rzeczywiście abrtakcyjny, bo są to dziesiątki ogromnych kamieni, zupełnie przypadkowych i w promieniu kilku km. Po drodze mijamy ludzi mieszkających w namiotach i pasących kozy, owce, jeszcze innych z wielbłądami. Mijamy stare osady rozmyte przez deszcz i oczywiœcie duuużo palm. Gdy słońce chyli się ku zachodowi, dochodzimy do głównej drogi do Tafrout, gdzie ruch jest dokładnie taki sam jak na poprzedniej - zerowy. Pomijając przejeżdżające grand taxi, do której wsiadamy. Te tutaj są jeszcze bardziej pojemne. Oprócz standardowych trzech osób z przodu i czterech z tyłu, te mogą zmieścić jeszcze trzy w bagażniku...
W Tafraout mieliśmy zostać jeden dzień, a tak nam się spodobało, że zostaliśmy trzy - teraz czeka nas nieco większy dystans - 800km w kierunku pustyni.

...pierwszego stopa łapiemy do Safi. Portowe, przemysłowe miasto chcemy poprostu ominąć i ruszyć dalej. Najpierw rozwozimy z naszym kierowcą towar do lokalnych sklepów, a następnie ten podrzuca nas na wylotówkę. Jedynie kilka chwil zajmuje nam złapanie kolejnego stopa, kilkanaście kilometrów dalej. Jedziemy drogą alternatywną i mniej uczęszczaną, ale wydaje nam się, że piękniejszą - wzdłuż wybrzeża. Minus jest taki, że ruch na drodze jest prawie żaden. Po około pół godziny zatrzymuje nam się jednak chłopak jadący aż do naszego dzisiejszego celu - Essaouiry. Gdy docieramy na miejsce, decydujemy się wysiąść przy plaży, by móc się nią przespacerować w drodze do mediny. Nie potrafimy odnaleźć tego czegoś, co miała Essaouira, gdy byliśmy tutaj ostatnim razem. Nie sposób przejść bez zaczepek ludzi, którzy próbują nam coś sprzedać, wciągnąć do hotelu - a tych przybyło chyba o 100%! - czy w inny sposób wyciągnąć coś z naszych kieszeni. W pewnym momencie podchodzi do mnie chłopak z tacą ciasteczek proponując "hash cake" i mówiąc, że pamięta mnie z wczoraj, jak powiedziałem mu, że dzisiaj na pewno coś od niego kupię... nie wiem na co liczył, bo chyba pamiętałbym, że nic takiego nie mówiłem, nawet gdybyśmy nie przyjechali 20 minut wcześniej...
Wchodzimy do pierwszego hotelu i gdy słyszymy 700MAD za noc, wychodzimy z uśmiechem. W kolejnym, niemal pustym, chociaż bardzo zadbanym dziewczyna proponuje nam pokój za 150, a finalnie zostajemy za nieco bardziej rozsądne 100MAD.
Medina Essaouiry jest naprawdę ładna, ale nie da się cieszyć nią oczu w takim tłumie turystów. Uciekamy więc poza medinę w stronę portu. Za 10MAD od osoby wchodzimy do "Skala du Port", skąd rozciąga się obrazkowy widok na medinę i port - zależnie od tego, w którą stronę się spogląda. Odkrywamy przy okazji... mewy, które wyglądają jakby znalazły swój własny park rozrywki :). Ponieważ wieje bardzo silny wiatr, setki ptaków podlatuje do muru, skąd obijający się od niego wiatr wybije je wprost do góry... obraz jest tak niewiarygodny, jakby mewy ktoś wystrzeliwał z armatki, jedną za drugą i tak w kółko!
Wieczór spędzamy robiąc zakupy na kolację i chrupiąc nasze nowe odkrycie - prażone migdały, fistaszki i ciecierzycę.
Rano wstajemy zdecydowanie później niż planowaliśmy... :). Wychodzimy na wylotówkę i zaczynamy łapać stopa. Przez dłuższą chwilę bez rezultatu, aż do chwili gdy zatrzymuje się chłopak jadący prosto do Agadiru. Droga dłuży nam się w nieskończoność, a po drodze okazuje się, że nie jedzie tylko do Agadiru, ale aż do Tiznitu, czyli prawie tam gdzie my!
Po kilku godzinach jazdy wysiadamy w Tiznicie na wylotówce w stronę Sidi Ifni. Wypijamy kawę... i łapiemy stopa dalej. Kobieta siedząca obok zaczyna do nas rozmawiać, ale my jak te dwa osiołki oczywiście nie rozumiemy francuskiego. Wygląda jednak na to, że przejęła się naszym losem, bo po chwili przychodzi młody chłopak i tłumaczy nam po angielsku, że musimy wziąć "petit taxi", jak tutaj nazywa się typową taksówkę jaką znamy z europy, do miejsca, gdzie jest postój "grand taxi" - czyli czegoś co przypomina komunikację publiczną, ale samochodową. Taka taksówka odjeżdża gdy się zapełni, czyli 2 osoby z przodu (plus kierowca) i 4 z tyłu. Próbujemy tłumaczyć, że w sumie wolelibyśmy łapać stopa, ale rzeczywiście ruch jest niemal ujemny. Po pewnym czasie chłopak zatrzymuje taksówkę i jedzie z nami na postój taksówek. Płaci kierowcy i nie chce od nas przyjąć gdy próbujemy mu oddać... takie sytuacje pamiętamy z Iranu, Turcji... i zeszłorocznego autostopu w Maroko po tej samej okolicy (z Agadiru w stronę Tiznit). Robi się ciepło na sercu, gdy spotyka się takich niesamowicie dobrych, bezinteresownych ludzi. Za grand taxi do Sidi Ifni, oddalonego o ok. 80km, płacimy 50MAD, czyli równowartość ok. 5 euro.
Do Ifni, czyli naszego ulubionego miejsca jak do tej pory w Maroko dojeżdżamy gdy zaczyna zmierzchać. Idziemy do tej samej kawiarni, do której ostatnim razem trafiliśmy przez przypadek i wynajęło nam się małe mieszkanko za 80MAD. Tym razem jednak są full... właściciel jednak ma jeszcze jedno mieszkanie, o wiele większe i niemal na plaży przy oceanie. Ponieważ nas pamięta, proponuje nam sporą zniżkę - a przynajmniej twierdzi że to już ze zniżką - i chce nam to wynająć za 150MAD... co nie jest już taką małą kwotą. Jedziemy je obejrzeć... kuchnia, salon, kolejny pokój, znów dwie sypialnie, znów widok na ocean... i znów ulegamy pokusie...
Już po zachodzie słońca wychodzimy jeszcze przespacerować się po mieście. Przyjeżdżamy akurat w dniu, w którym przypada cotygodniowy targ. Pomimo tego, że część ludzi po całodziennym targowaniu powoli zaczyna się zbierać, możemy jeszcze poobserbować i sami przy okazji zrobić malutkie zakupy. W jednym miejscu kupić można materiały, w innym warzywa i owoce, z drugiej strony chłopak sprzedaje jajka, a jeszcze gdzie indziej chyba wszystkie artykuły AGD i RTV poukładane w koszyczkach na stole. My kupujemy winogrona, pomarańcze i... kilka kg owoców opuncji. Podeszliśmy do stoiska z opuncją z zamiarem kupienie jednej, może dwóch sztuk, żeby ich spróbować, bo nigdy wcześniej ich nie próbowaliśmy - poza ostatnią próbą w Paryżu niedojrzałej. Pytamy jednak o cenę, a odpowiedź brzmi... jedna sztuka 1MAD, a ta tutaj cała doniczka opuncji 10MAD. Te w doniczce wyglądają na... dojrzałe, a reszta na zielone. Czemu nie?:) Pan na stoisku pokazuje nam jeszcze jak je obierać, z doniczki przebiera jeszcze lekko nadpsute i za każdą jedną wrzuca nam dwie wzamian ze straganu...
Opuncja okazuje się przepysznym owocem! Dojrzała w środku przypomina z wyglądu połączenie figi i pomidora, a w smaku... ciężko powiedzieć, ale jest słodka. Natomiast niedojrzałe smakują jak bardzo soczysta nać pietruszki:).
Rano kupujemy na śniadanie świeże, jeszcze gorące pieczywo, a później spacerujemy po mieście. Robimy zdjęcia błękitno-białym budynkom, które w wyjątkowy sposób dekorują miasto, wstępujemy raz na herbatę, raz na świeżo smażone pączki, a raz na harirę, w międzyczasie spacerując po plaży. Nasze życie toczy się podobnym rytmem jak pozostałych mieszkańców Ifni. W ciągu dnia temperatura sięga ponad 30 stopni, więc ulice są raczej puste, a sklepy i stoiska na bazarze pozamykane. Gdzieniegdzie jedynie ludzie przesiadują w kawiarniach, albo grają ze znajomymi w karty. Wieczorem miasteczko budzi się do życia, ludzie wychodzą na zakupy, kawiarnie przy głównej ulicy są pełne, a chodniki zapełnione. Życie zdecydowanie ożywa po zmroku, a my wraz z nim. Takie jest Ifni, że niewiele jest tutaj do roboty, miasteczko oddycha swoją spokojną, niespieszną atmosferą. I za to je chyba tak lubimy...
Kolejnego dnia chcemy pojechać zobaczyć Legzira Plage... i kilka razy w ciągu kilku chwil ucieka nam autobus. Najpierw próbujemy go gonić na głównej ulicy, odjeżdża nam niemal sprzed nosa. Gdy idziemy w dół miasta aby łapać stopa, bo myślimy, że dawno już odjechał, ten po objechaniu miasta wyjeżdża z bocznej ulicy. Znów za nim biegniemy... i znów nam ucieka. Nic nie dzieje się jednak przez przypadek, bo dzięki temu, że nie udaje nam się złapać autobusu i jedziemy autostopem, spełnia się nasze małe marzenie o... autostopie na pace pick-upa! Kilkanaście kilometrów więc mija nam z wiatrem we włosach...
Spędzamy kilka godzin spacerując, chwytając promienie słońca i oglądając szalony ocean, którego fale tego dnia sięgały chyba ponad 3m, w tle mając widowiskowe klify...
Szybko łapiemy stopa spowrotem do Ifni, znów odwiedzamy nasze ulubione zakątki miasteczka, a wieczór spędzamy gotując.
Kolejnego dnia idąc wzdłuż Ifni, trafiamy do kawiarni, w której pokazują mecz... Polska - Anglia;). Siadamy więc jak zawzięci kibice, zamawiamy herbatę i poddajemy się emocjom! Jedni kibicują Anglii, inni Polsce, a Pan, który nas poznaje, cieszy się, że przyszliśmy oglądać "naszych". Mecz leci na arabskiej stacji, więc niesamowicie zabawnie czasem brzmią polskie nazwiska wymawiane przez arabskiego komentatora. Po zaciętej walce mecz kończy się remisem, a my usatysfakcjonowani, tak jak i wszyscy opuszczamy kawiarnię. Jak miejscowi odwiedzamy znów kilka "naszych" miejsc, a wieczorem znów oddajemy się temu co uwielbiamy - gotowaniu...
Rano już żegnamy się z Sidi Ifni. Myśleliśmy o tym, by zjechać na południe, przez Saharę Zachodnią aż do Dakhli, ale mając takie ograniczenia czasowe jak mamy, jednak nie tym razem. Ruszamy więc w stronę Tiznitu...

Essaouira: