kasia i przemo

W końcu znalazł się sprzęt i odrobina czasu żeby to zmontować :)
Zapraszamy na nasze 70 rowerowych dni przez Tajlandię i Laos upchnięte w 10 minut.
Pamiętajcie żeby włączyć HD ;) I dać pełny ekran ;)

Szczerze to już mieliśmy dość Laosu. I kto mówił, że Laos to tysiąc uśmiechów, a Tajlandia niezbyt? W Laosie jak się do kogoś uśmiechniesz to nie wie o co chodzi, bardziej jakby ufo zobaczył, zero szans na odwzajemnienie. A spróbuj coś załatwić albo się czegoś w Laosie dowiedzieć... ZERO chęci pomocy, choćby minimalnej chęci zrozumienia o co ci chodzi. Jedzenie jest takie, że przez większość Laosu nie jedliśmy nic (Kasi to nawet wyszło na dobre :D), a jak już jedliśmy to się skończyło antybiotykiem na zatrucie. Do tego drogo jest strasznie, a to już zupełnie nie dla nas. Ach - jak umierasz z pragnienia i chcesz kupić wodę, to 70-letnia babcia, próbuje Cię okantować o 50% ceny. Jedynie góry były ładne... i wodospady przy Luang Prabang :). Ale to chyba było za mało, bo tak właśnie wyszło, że jak przejechaliśmy góry i zrobiło się na tyle płasko, że bez uszczerbku na honorze mogliśmy kawałek trasy przejechać nie-na-rowerach to wskoczyliśmy do pickupa w stronę Vientiane, żeby jak najszybciej stąd wyjechać.
A Vientiane to osobna historia... przyjechaliśmy późno, wszystko pozajmowane albo w ekskluzywnych Europejskich cenach (w dolarach, bo przecież w kipach to by zer na kalkulatorze nie starczyło). Najtańszy hotel jaki znaleźliśmy kosztował 8 euro i na jednej ścianie miał potwory co wyglądały jak małe pijawki (spsikaliśmy je sprayem na muchy i komary), a na drugiej wiatrak, który chodził jak helikopter (tak głośno). W łazience były jeszcze dwa mydła po poprzednich lokatorach, z kibla nie schodziła woda (spod prysznica z resztą też), pościel miała dziwnie żółty odcień, ale o dziwo! jak na Vientiane ! było okno... na inne pomieszczenie.
Wyspaliśmy się oczywiście super, z samego rana pobiegliśmy porobić zdjęcia (sobie do wizy) i pojechaliśmy do tajskiej ambasady. Nie lubimy się nie wysypiać, więc po poprzedniej nocy postanowiliśmy wziąć sprawę w swoje ręce. I udało się! Zaledwie kilka kilometrów od centrum udało się nam znaleźć coś co spełniało nasze oczekiwania:

- pokój był czysty
- bez robaków i bez wiatraka
- i klimatyzowany!
- miał internet!! (wolny i w niektórych porach dnia nie działał, no ale był)
- z ogrodem i basenem!!!

I to wszystko za szalone 4 euro więcej niż poprzedniej nocy! :) To był zdecydowanie highlight naszej wizyty w Vientiane (zaraz obok soku z passion fruita i znalezienia kliniki, w której zrobili mi badanie krwi na dur brzuszny). Sporo czasu spędziliśmy zatem pluskając się w wodzie (uważając by się jej nie napić) i skacząc na bombę. Ach, Vientiane okazało się miejscem, gdzie jednak w Laosie można znaleźć dobre, wegetariańskie jedzenie. Indyjskie i Wietnamskie...
Nadszedł długo wyczekiwany dzień (podczas ciężkich podjazdów pod laotańskie góry recytowaliśmy rzeczy, które będziemy jeść i pić jak przyjedziemy z powrotem do Tajlandii) powrotu to Tajlandii. Drogę do granicy jechaliśmy na czuja, bo przez 25km, które trzeba przejechać z Vientiane nie było ani jednego znaku, a pytani ludzie na czternaście sposobów o kierunek w stronę granicy, w swoim zwyczaju ograniczyli się do patrzenia na nas jak na ufo. Na granicy nikt nic nie wiedział (czemu nas to nie dziwi), my też nie. Poprosiliśmy się o pieczątki wyjazdowe w okienku "private car departure" (czy coś w tym rodzaju), a później ktoś nas pokierował drogą, przed którą stał znak 'zakaz wjazdu rowerów'.
I znów w domu! Z wrażenia przejechaliśmy jednym ciągiem prawie 130km, przez które:

- nikt nie chciał nas oszukać
- ludzie się szeroko do nas uśmiechali
- nieproszeni o pomoc przechodnie pomagali nam kupić kawę
- piliśmy kawę lepszą niż w Laosie (!)
- nie zatruliśmy się
- ludzie starali się zrozumieć, gdy o coś ich pytaliśmy

A na koniec dnia znaleźliśmy mały hotelik, ekstremalnie czysty (!) i klimatyzowany. Cena wynosiła ponad 8 euro, ale Pan z wielkim uśmiechem zgodził się po chwili targowania na 5. Chyba pomogły nam w tym nasze spalone dzisiejszym słońcem twarze i ręce, zakurzone ciuchy, nie najczystsze sakwy i brudne po deszczu i błocie w laotańskich górach rowery. Ach, czy wspominaliśmy, że 2 dni przed ulewą i błotem w górach umyliśmy jedyny raz podczas tego wyjazdu rowery? Mamy tylko nadzieję, że nie wyglądamy jakoś tragicznie współczująco, bo Pan od razu po tym jak stargowaliśmy pokój i wzięliśmy klucz pobiegł przynieść nam 2 butelki zimnej wody... :) Czy moglibyśmy sobie wymarzyć lepszy pierwszy dzień po powrocie do Tajlandii?
Żeby było zabawniej, jedyny kanał po angielsku w telewizorze pokazywał zdjęcia z Tajlandii i opisywał jaka to Tajlandia nie jest cudowna;), z reklamą co 5 minut, której zdanie przewodnie brzmiało - "I wish you were here".

Po 4. dniach lenistwa w Luang Prabang, ruszyliśmy skoro świt znowu w drogę. Tego dnia czekały na nas 2. spore podjazdy, łącznie 1700m. Generalnie cała droga pod górę. Woda z młodego kokosa na dobry start i można było rozpocząć podjeżdżanko.
Na początku przyjemnie, póki orzeźwiający chłodek poranka się utrzymywał pedałowało się  dobrze. Pierwsza góra skończyła się szybciej niż się zaczęła - tragedii nie było, a po drugiej stronie czekał na nas najlepszy do tej pory zjazd - 15km długości. Cała droga za totalną darmoszkę bez pedałowania. Jedyny minus takiego zjazdu, to że się skończył, bo kończył się podjazdem pod drugą górę. Tym razem ponad 800m w górę, 20km. Słońce w zenicie - skwar niemiłosierny. Ciężko było wjeżdżać bez przerwy, w sumie to przystanki robiliśmy co chwila, a ja i tak byłam już masakrycznie zmęczona. Najgorsze jest przy takich podjazdach słońce, bo ono w jakiś sposób wyciąga całą energię 2 razy szybciej, niż gdy dzień jest pochmurny. Gdy byłam bliska rozłożeniu się na drodze, łapaniu stopa, czy jakiejkolwiek innej czynności która miała by zapobiec dalszemu podjeżdżaniu, Przemo wymyślił sposób by co kilometr robić postój. Takim równym systemem dojechaliśmy na sam szczyt, po drodze ochładzając się w wodospadzie przy drodze, a w między czasie naszły chmury, nie zwiastujące niczego dobrego.
We wsi z guesthousami do której dojechaliśmy, z dwóch wybraliśmy ten tańszy i wykończeni poszliśmy spać. W nocy obudził nas ulewny deszcz. Nad ranem gdy mieliśmy wstawać padało tak samo intensywnie. Padało aż do 10, a gdy w końcu z ulewy zrobiła się mżawka postanowiliśmy ruszać. Ciężko było zobaczyć cokolwiek w odległości do 50m, bo poprostu znajdowaliśmy się w chmurze. W końcu nie ma co siedzieć we wsi, droga czeka! Do Kasi - miasta do którego planowaliśmy dojechać - było około 100 km. Startując o 10.00 i patrząc na wykres drogi (tendencja spadkowa w drugiej połowie) liczyliśmy, że dojedziemy bez problemu. Po 1/4 drogi, która minęła nam całkiem sucho, no i widoczność była momentami lepsza, znów zaczęło padać. Przy pierwszym możliwym dachu postanowiliśmy przesiedzieć. Jako że w górach wsi jak na lekarstwo to nawet mieliśmy szczęście. Na ulewę nie trzeba było długo czekać. Po obu stronach drogi od razu utworzyły się rwące brudne potoki, niosące ze sobą śmieci walające się po wsiach, ulica opustoszała, dzieciaki pochowały się w domach z bambusów, tylko my jak te łosie staliśmy u kogoś w stolarni czekając na chociaż mżawkę. I tak staliśmy dwie i pół godziny i nic się nie zmieniło. Ruszyliśmy w deszczu, z nadzieją, że chociaż może zelży. Do najbliższego miasteczka z możliwością noclegu mieliśmy 25km. Pod górę. W sumie deszcz tak bardzo nie przeszkadza jak już się w nim jedzie i jest się całym mokrym. Najgorzej to jak leje a przydarzy się zjazd w dół. Wtedy to nawet zimno się robi przy górskich, 18 stopniach...
Dojechaliśmy w chmurze z widocznością 5m, totalnie przemoczeni. Z myślą jedynie o gorącym prysznicu i zagrzebaniu się pod kołdrą. Na domiar złego Przemo zaczynał się źle czuć. Deszcz, gorączkujący Przemo i wciąż mokre ubranie kazało zostać nam dzień dłużej w górach w temperaturze 16 (!) stopni. Gdy kolejnego dnia miasteczko pozostawało wciąż w chmurze, ale siąpił tylko delikatny kapuśniaczek, no i Przemo czuł się ciut lepiej, pojechaliśmy dalej. Droga do VangVieng była przepiękna i mimo, że dawno nie jechaliśmy po płaskim i zapomnieliśmy jak nudne to może być, cieszyliśmy się, bo mogliśmy podziwiać otaczające nas góry i z perspektywy doliny wyglądały one naprawdę imponująco. A w VangVieng, gdy tylko przekroczyliśmy tabliczkę z nazwą miasta skręciliśmy w lewo na dworzec autobusowy. Postanowiliśmy skorzystać z pomocy Songthaew - pickupa sprytnie przerobionego na minibusik łączący mniejsze czy większe miejscowości, tak by ludzie mogli się przemieszczać gdy gdzieś autobus nie dojeżdża, lub ostatni już odjechał. Pierwszy raz gdzieś podjechaliśmy transportem, ale zależało nam żeby złożyć wnioski i odebrać wizy do Tajlandii przed weekendem. Po zmroku dojechaliśmy do Vientiane...

Dotychczas nie lubiliśmy zbytnio turystycznych miejsc i staraliśmy się ich unikać. Perspektywa jednak potrafi zmienić się bardzo szybko i zupełnie inaczej patrzymy na niektóre rzeczy z siodełka. Po tygodniu pedałowania przez północny Laos, milutko jest zatopić się w rozkosznej bajce zwanej Luang Prabang, tak zupełnie odmiennej od reszty Laosu, którą widzieliśmy dotychczas. Jakoś tak z dwóch planowanych dni, wymalowały się cztery i zupełnie nam to odpowiada. Codzienne śniadania w taniej knajpce nad Mekongiem,  wieczory w ogrodzie przy naszym guesthousie, pyszna laotańska kawa, a największy dylemat dnia to czy wypić koktajl z mango czy z ananasa... a może woda ze świeżego kokosa? A może sok z trzciny cukrowej? Bezkarna rozkosz codziennych przyjemnośc :). Ale Luang Prabang to też wodospad Kuang Si, do którego wybraliśmy się jednego dnia rowerami 30km za miasto. Byliśmy zaczarowani, bo okazał się jednym z najpiękniejszych miejsc w jakich byliśmy w życiu! Kaskady malutkich wodospadów i naturalne baseny z błękitną wodą pochłonęły nas do reszty. I mimo, że jest to jedno z najbardziej zatłoczonych przez turystów miejsc w Laosie, znaleźliśmy nawet basen, który nie zainteresował nikogo. Nie mamy pojęcia dlaczego, ale mieliśmy go tylko dla siebie... :).

Droga z przygranicznej wioski Huay Xai do Oudom Xai, to kilka dni pedałowania przez góry północnego Laosu.
Granica otwarta była dopiero od 8.00, nim przepłynęliśmy malutką łódką na drugi brzeg Mekongu, wyrobiliśmy wizy itd., było już sporo po 9.00 i nie było sensu ruszać na dość spory pierwszy odcinek. Znaleźliśmy guesthouse i postanowilismy jechać dzień później. Pokręciliśmy się po wsi, zajadaliśmy bagietki, wypiliśmy beerlao. Laos.
Wstaliśmy przed świtem, sporo przed. Przez pierwszą godzinę drogi było zupełnie ciemno i bardzo mgliście. Jeszcze we wsi, gdy kupowalismy bagietki na drogę, Kasia zaprzyjaźniła się z jednym z psów, na tyle że ten postanowił nas kawałek odprowadzić. Najpierw myśleliśmy, że da sobie spokój na granicy wsi, ale on uparcie biegł za nami dalej. Później myślelismy, że odpuści, gdy zjeżdżaliśmy z góry 40km/h, ale nie, dogonił nas :). Takie interakcje nie są najłatwiejsze, bo już zaczęliśmy się do niego przyzwyczajać i rozglądać za sklepem z karmą dla psów. Na szczęście po 20km był dłuuugi zjazd i nie musieliśmy łamać sobie serc porzucając go gdzieś po dłuższym czasie, albo konstruować w rowerach koszyka dla nowej pociechy. A dzień bardzo długi...
Ponad 120km, 4 pokonane góry, suma przewyższeń ponad 1600m! I nieziemski gorąc lejący się z nieba... Pierwsza góra była spoko. Na szczycie zjedliśmy arbuza i pojechaliśmy dalej. Druga też nie była najgorsza, po tej zjedliśmy ostatnią bagietkę :). Ale trzecia... trzecia była najwyższa i robiliśmy ją o najgorszej porze dnia. Upał był NIE-DO-OPISANIA i praktycznie nie było cienia. Gdy w końcu znaleźliśmy jakiś zacieniony skrawek, żeby na chwilę się schować, Kasi ze zmęczenia poleciało kilka łez... Spoko, chwila odpoczynku i minęło :). Wtoczyliśmy się jakoś pod górę, a przed kolejną najedliśmy się ciastek i kopiko ;), popiliśmy elektrolitem i dalej. Wjechaliśmy! Jeszcze tylko 20km do miasteczka i już... udało się! Ponad 12h drogi. Znaleźliśmy guesthouse, ugotowaliśmy obiad, zasnęliśmy...
Przez kolejne dni postanowiliśmy już się tak nie zażynać. 70km do Luang Namtha, cały dzień dla nas. Po poprzednim dniu uznaliśmy, że należy nam się trochę przyjemności. Beerlao, shake'i z ananasa, mango, kokosa. Sałatka z papai, tofu z chilli smażone na głębokim oleju i hit dnia - duuuży czekoladowy muffin! Niesłony! Bez mięsa!!!
Kolejny dzień znowu bez szaleństw. Nawet z późniejszym startem, bo od 7.00 mieliśmy w guesthousie darmową kawę :P. 65km do Na Mor. Niewielkiego miasteczka, które bardziej przypomina wieś. I znów lekki dzień, spacer na bazar, książka. Spotkaliśmy po drodze też pierwszych rowerzystów. W sumie to w ciągu jednego dnia dwie pary. Parę Belgów jadących na tandemie i parę starszych Francuzów. Obie jadące w przeciwnym kierunku. Wymieniliśmy się więc wskazówkami na najbliższe kilkadziesiąt km, życzyliśmy sobie pomyślnej drogi i popedałowaliśmy w swoich kierunkach.
Droga z Na Mor do Oudomxai była równie lekka jak i dni poprzednie. Zaledwie 50km, jedna góra, co prawda ponad 500m przewyższenia ale rozciągnięte na 10km było super przyjemne. Bo przyjemniej jest przecież gdy można jechać, a nie że się nie da i przez pół dnia trzeba rower pchać zamiast pedałować. W Oudomxai udało nam się w końcu znaleźć sklep komputerowy, w którym udało nam się kupić kabel do laptopa! Ten od granicy z Laosem nie chciał współpracować i byliśmy trochę nieszczęśliwi ;)... i odłączeni, stąd dopiero teraz jakakolwiek notka na blogu. Kolejne 2 dni czyli droga do Luang Prabang nie zapowiadają się już tak lekko jak poprzednie, ale wszystko okaże się już na drodze.
A jak w ogóle Laos naszymi oczami? Szczerze mówiąc średnio. Jest OK, ale bez szału. Krajobrazy rzeczywiście są niesamowite, jak z Jurrasic Park, szczególnie między Huay Xai, a Luang Namtha. Naprawdę nieziemskie! Jest drożej niż w Tajlandii (!), ludzie nie są już tak uśmiechnięci, w co drugim sklepie próbują nas okantować na cenie wody (!), i nie tylko tam mamy wrażenie... ale jesteśmy tu dopiero kilka dni, więc nie ma co osądzać. Na pewno pozytywne są dzieci w mijanych wioskach, których jest wszędzie cała masa. Gdy wjeżdżamy do wioski, aż do samego jej końca, witają nas radosnym machaniem rączkami, okrzykami sabadiii niosącymi się echo przez całą długość i czymś z czym spotkaliśmy się po raz pierwszy... dzieci na przywitanie krzyczą do nas bye-bye :).
Póki co dobrze nam w górach, bo noce są chłodne i możemy się normalnie wyspać :). A do tego każdy poranek wita nas magiczną mgłą, która towarzyszy nam przynajmniej przez pierwszą godzinę jazdy...