kasia i przemo

Minął miesiąc odkąd wróciliśmy do Polski. Czas podsumować i zamknąć blogowo ten etap:).
Zapraszamy do naszych wspomnień:).



Magia pewnych miejsc jest niedefiniowalna. I łechce wtedy każdy powiew wiatru, zatapia w sobie i hipnotyzuje. A my, czasem sami niedowierzamy, że to się dzieje, Że my jesteśmy tu naprawdę...

Kazbegi (Gruzja)

Malutkie miasteczko, otoczone górami. Dojechaliśmy tutaj busem, którego wszystkie zakamarki skrzętnie wypełnione były setkami bochenków chleba, a tuż przed Kazbegi, w niewielkich wioskach, kolejno dystrybuowano go w niezliczonych ilościach kilku gospodarstwom.
W samym Kazbegi wiele czasu nie spędziliśmy, ale okolice nas po prostu zaczarowały. Cisza, ale taka prawdziwa cisza. I tylko wiatr. I my. Znaleźliśmy tu ukojenie od gorąca, które zmęczyło nas w Tbilisi. Namiot na polanie, pomiędzy pięknymi górami, cudowny poranny widok, nieskazitelnie czysta woda w strumyku, z którego rano korzystaliśmy żeby się umyć. Piękno w naturalnej, czystej postaci.


Granica armeńsko-irańska (Armenia)

Ciężko jest powiedzieć co ta granica miała w sobie. Bo w gruncie rzeczy, nic. Musieliśmy przejść granicę po północy, żeby nam się wszystko z wizą zgadzało, a byliśmy o 15.00. Mam tylko takie wspomnienie gdy wieczorem, w godzinach zachodu słońca, przysypiam na karimacie ze słuchawkami z polską muzyką w uszach i zapominam przez chwilę, że nie jesteśmy w Polsce. Otwieram oczy... i widzę jak silny wiatr rozwiewa piasek niemal pustyni, na której leży granica, między irańskimi, spalonymi słońcem górami, ten sam wiatr rozwiewa Kasi włosy... i czuję, jakie to wszystko jest niesamowite, że naprawdę tutaj jesteśmy, a plastyka i magia tego co widzę, jest tak nieprawdopodobna...
Piasek, wiatr i zachód słońca. Właśnie to miała ta granica w sobie...


Mcleod Ganj (Indie)

Darii i Tomkowi średnio się w Mcleod Ganj podobało, a my do teraz nie możemy zapomnieć o tym miasteczku. Miejsce, gdzie w końcu udało nam się wyleczyć po Amritsarze, gdzie uwielbialiśmy spacerować w deszczu, pośród chmur, które tworzyły klimat nie do opisania. Miejsce, gdzie tak naprawdę zaczęliśmy odkrywać rozkosz indyjskiej (i tybetańskiej!) kuchni. Gdzie poznaliśmy cudownych ludzi i gdzie czuliśmy się tak dobrze, pomiędzy nisamowicie przyjaznymi tybetańczykami. Rzadko wracamy do miejsc, w których już byliśmy. Ale gdy będziemy ponownie w północnych Indiach, Mcleod Ganj będzie jednym z tych miejsc, do którego wrócimy na pewno.


Varanasi (Indie)

Varanasi. Miasto, które się nienawidzi do granic możliwości, a chwilę później bezgranicznie kocha. Które wyciąga najgorsze instynkty, a chwilę później wzbudza uwielbienie. Zdecydowanie, jest to najbardziej zaskakujące i niesamowite miasto w jakim kiedykolwiek byliśmy. Od filmu "Krzyk mrówek", który obejrzałem lata temu, było moim marzeniem i synonimem Indii. I faktycznie, sprawia wrażenie, iż wszystko co znajduje się w Indiach jest skumulowane w tym jednym miejscu. Znienawidziliśmy je pierwszego dnia za wąskie uliczki, za hałas, za ludzi, za brud, temperaturę. A drugiego dnia za to samo pokochaliśmy. I tak, jak pierwszego dnia chcieliśmy stamtąd wyjeżdżać, tak czwartego dnia marzyliśmy tylko o tym, żeby móc zostać jeszcze kilka dni...


Dziki wodospad w Rishikesh

Dziki, piękny, ukryty w zieleni otaczającej Rishikesh. Zdecydowanie najpiękniejszy jaki widzieliśmy w życiu... a w dodatku, odkryty wspólnie, z Darią i Tomkiem :)





Uwielbiamy odkrywać nowe smaki w podróży. Jest to dla nas zdecydowanie, jedna z najbardziej pasjonujących rzeczy w podróży. Bez nowych, pasjonujących smaków, podróżowanie byłoby zdecydowanie biedniejsze...

Turecka herbata

Nie pierwszy raz byliśmy w Turcji i nie pierwszy raz ją piliśmy. Ale w tym roku, nauczyliśmy się ją parzyć. Prosta, choć na pierwszy rzut oka skomplikowana procedura, czyni turecką herbatę wyjątkową. Jeśli mielibyśmy ją opisać, zdecydowanie najlepiej oddawałoby ją określenie - tea espresso.



Chaczapuri

Niby gruzińskie, ale najlepsze chaczapuri jedliśmy w Armenii. To, które przygotowywała mama Tatevik (dziewczyna, u której mieszkaliśmy). Chaczapuri, to taki placek zapiekany z serem, ale nie tylko, bo występuje w wielu kombinacjach. Chaczapuri z serem, jest jednak tą wersją tradycyjną i nam smakowało najbardziej.




Irańskie lody

Teraz już nie jadamy, ale przed wyjazdem i w trakcie to uwielbialiśmy :). A te irańskie... ach:). Falude, czyli zmrożone białe makaroniki, ciągnące się szafranowe, czy lody w soku marchewkowym...


Thali

Danie, w którym mieści się kilka naszych ulubionych potraw na raz. Chapati (placki, indyjska wersja chleba), dal (zupa z soczewicy w różnych wersjach), warzywa w różnej postaci i ryż. Na thali ochotę mieliśmy chyba zawsze...


Pakora

Pakora, to kawałki warzyw zanurzone w cieście z besanu i smażone na głębokim oleju. Do kupienia niemal wszędzie na ulicy. Szaleliśmy za tym! Kasia uwielbiła sobie Pakorę z chilli, ja z cebulą.


Kukurydza spomiędzy węgla

Pewnego razu, gdy spotkaliśmy na ulicach Delhi człowieka, który sprzedawał pieczoną kukurydzę, zatrzymaliśmy się przy nim i... była tak pyszna, że zjedliśmy po trzy! Kukurydza, pieczona pomiędzy węglem, smarowana limonką z chat masalą lub ciemną solą himalajską... rozkosz.


Tybetańskie Momo

Pyszne, tybetańskie danie. Przypominające trochę pierożki, ale lepione inaczej. Tradycyjnie z mięsem, a w Indiach w wielu odmianach wegetariańskich (z ziemniakami, serem, szpinakiem i innych). Próbowaliśmy w kilku wersjach: gotowane na parze, gotowane, smażone. Podawane z ostrym sosem. Zazwyczaj były wyśmienite... i tanie:).


Dosa

Cienkie naleśniki z soczewicy i mąki ryżowej. Podawane w wielu wersjach, z których my uwielbiliśmy sobie wersję Masala Dosa (warzywa przyprawione curry). Podawane z sosem (czatnej), my zazwyczaj dostawaliśmy z kokosowym, który smakował jak sezamowy :).


Świeżo wyciskane soki...

Na ulicy kupić niedrogie i niesamowicie pyszne świeżo wyciskane soki z owoców. Oprócz soków, kupić można różnego rodzaju shake. Ostatniego dnia naszego pobytu w Indiach, pięć razy kupowałem shake z Mango...


Lassi

Rodzaj jogurtu. Zmiksowany jogurt z wodą. Zazwyczaj do wyboru w wersji czystej, słodkiej i słonej. My uwielbiamy słodkie lassi, a najlepsze jakie kiedykolwiek piliśmy znajduje się w Haridwarze, na tamtejszym bazarze. Piszą o tym miejscu gdzieś w Lonely Planet 2009.


Indyjska herbata

Mleczna, masala, imbirowa, kardamonowa, miętowa z cytryną, ajurwedyczna... i cała masa innych. Nie było dnia, w którym nie wypilibyśmy kilku. Czysta rozkosz.





Daria i Tomek

Darię i Tomka zdecydowanie wymieniamy na pierwszym miejscu. Nie znaliśmy się wcześniej osobiście, poznaliśmy się przez naszego bloga. Kiedy dowiedzieliśmy się, że będą w Indiach w podobnym czasie co my, spytaliśmy, czy nie zostaliby świadkami na naszym ślubie. Zmienili wszystkie swoje plany i przejechali z samego południa Indii do Delhi w dwa tygodnie. Dla nas. Okazali się po prostu niesamowici, a większość nocy wspólnie przegadaliśmy do świtu...


Rodzice

Długo wahaliśmy się czy zaproponować rodzicom wyjazd do Indii. My, oczywiście jechaliśmy tam na stopa wziąć ślub. Baliśmy się trochę negatywnej reakcji... a okazało się, że zupełnie niepotrzebnie, bo reakcja była entuzjastyczna. I mimo, że sporo nas różni z rodzicami, mimo że było kilka nieporozumień i spięć, które często wynikały z czystego zmęczenia, ogólnie wyszło bardzo fajnie i pozytywnie :).


Ekrem

Turecki kierowca. Sam do nas zagadał, chwilę po tym jak wysiedliśmy z innej ciężarówki na granicy bułgarsko-tureckiej. Spytał dokąd jedziemy, my spytaliśmy dokąd on jedzie. Mieliśmy jechać do irackiego kurdystanu, ale zmieniliśmy plany i pojechaliśmy z nim do Gruzji, do Tbilisi. 3 dni wspólnej drogi, stworzony wspólnie polsko-turecki słownik, wspólne śniadania, obiady, kolacje, trasa. I nauczył nas parzyć turecką herbatę :). Trzy, niezapomniane dni. Możnaby opowiadać i opowiadać...


Tatevik i jej rodzina

Dziewczyna, którą znaleźliśmy przez CouchSurfing. Od momentu, w którym przekroczyliśmy prób jej mieszkania, czuliśmy się jak w rodzinie. Niesamowicie miła mama, ojciec o ogromnie sympatycznym spojrzeniu. Opiekowali się nami i ciągle tylko dopytywali czy czegoś nam nie potrzeba. Mama Tatevik jest najlepszą kucharką w Armenii, spróbowaliśmy dzięki niej chyba wszystkie najwspanialsze armeńskie dania. Zostaliśmy zaproszeni na największą rodzinną uroczystość. Bez kitu, tęskni się za nimi jak za najlepszą rodziną.


Armeńska rodzina z Kapan

Rodzina, której spytaliśmy koło północy widząc ich siedzących na tarasie, czy moglibyśmy sobie u nich przed domem rozbić namiot, bo szliśmy nocą wzdłuż drogi i żadnego miejsca na namiot nie mogliśmy zlokalizować. Zostaliśmy zaproszeni na kolację, a później rozścielili nam łóżko, dali świeżą pościel, a rano gdy trochę źle się czuliśmy opiekowali się nami. To było niesamowite z ich strony...


Ali i jego rodzina

Iran. W najczystszej postaci :). Kiedy po przekroczeniu granicy i przejechaniu autostopem do Jolfy, spacerem szliśmy na wylotówkę w stronę Tabriz, podjechał do nas samochód. Kierowca spytał co tutaj robimy i w ogóle, po czym zaproponował żebyśmy pojechali z nim i z jego rodziną na wycieczkę, później zawiezie nas do Tabriz, bo stamtąd jest. Pojechaliśmy na wycieczkę i spędziliśmy wspólnie 2 dni. Zaprosił nas do siebie do domu, martwił się o nas i dbał od początku do końca...


Kriti & Puneet

Lepszego wejścia w Indie wymarzyć sobie nie mogliśmy. Dali nam masę wskazówek jak się tu na początku odnaleźć. O wiele trudniejsze bez nich by to było, było nam to bardzo na początku potrzebne. Zabrali nas na indyjskie wesele, na urodziny do swoich przyjaciół, dzieliliśmy się opowieściami, jeździliśmy nocą razem po Delhi...




Dziękujemy wszystkim, dzięki którym nasza podróż mogła dojść do skutku. Kierowcom, każdemu z osobna, bo dzięki nim przejechaliśmy kolejne tysiące autostopowych kilometrów. Dziękujemy wszystkim, którzy dali nam schronienie u siebie w domu:), rodzicom, za to że przyjechali na nasz ślub i za wsparcie finansowe w trudnych sytuacjach (skradziony aparat...). Daria i Tomek, Wam dziękujemy za Darię i Tomka!!:) I wszystkim, dzięki którym na naszych twarzach pojawiał się uśmiech...


Dzięki:)

24 września. Pada deszcz, a my gdzieś między Istambułem, a Edirne zbliżamy się do bułgarskiej granicy. A ja... widzę nas. Jedziemy z naprzeciwka. Świeci słońce, śmiejemy się. Ekrem uczy nas pierwszych tureckich słów, z których później zrobimy słownik, Uber kręci filmy naszym aparatem i szalejąc rozgniata stopą teczkę Huseina. Jedziemy to Tbilisi. I tyle jeszcze przed nami. I sami nie przypuszczaliśmy, że aż tyle się wydarzy...
Wróciliśmy. Jesteśmy w domu. Budzę się. Robię indyjską herbatę z mlekiem, przyprawiam masalą. Banany smakują jak woda, o dobrym mango mogę tylko pomarzyć. Mleko z worka nastawiamy na zsiadłe, próbujemy zrobić lassi. Za 2-3 dni powinno być gotowe. Robimy Dal z ryżem, pieczemy chapati.
Zakładam ciuchy przywiezione z Indii, wychodzę na ulicę. I pusto jakoś, nie ma śmieci - co wcale, a wcale nie oznacza, że jest czysto. Ludzie pędzą, nie ma krów na skrzyżowaniach, nia ma słońca, potu, krzyku. Ludzie się nie uśmiechają, nie targują, na koniec ulicy nie podjadę rykszą. Ulice są szare i chłodne. Bezbarwne, zupełnie wyczyszczone z kolorów.
W indyjskiej restauracji na obrazku widnieje Thali. Tylko czemu nazywa się "Special Lunch", a Dal "zupą szefa kuchni"?
I czemu wciąż jestem tam?
I niby wróciliśmy do domu, a ja go wokół szukam?
Szukam Indii...

Ostatni shake ze świeżego mango, ostatnia kukurydza z limonką i masalą, ostatnia kardamonowa herbata...
Wróciliśmy.
Z zatruciem Kasi, która zarzygała pół lotniska doczekaliśmy w końcu samolotu. Po kilkunastu godzinach dotarliśmy do Istambułu. Szybko wydostaliśmy się z miasta, dotarliśmy na granicę turecko-bułgarską i równie szybko złapaliśmy stopa... do Polski. Dwoma ciężarówkami, niemal bez przerwy ustaliliśmy chyba swój rekord, pokonując ok. 2000km z Turcji do Polski w 29 godzin.
Do Wrocławia dotarliśmy kilka minut po 10 rano, a teraz jesteśmy u rodziców w Trzebnicy. Trochę nie za bardzo mamy z niewyspania siłę cokolwiek pisać, tak więc na jakieś podsumowania i tego typu akcje trzeba będzie chwilkę poczekać. Najpierw musimy się porządnie wyspać.
Trochę to jeszcze do nas nie dociera. Jesteśmy w Polsce, a trzy dni temu spacerowaliśmy jeszcze po Indiach... trochę to dla nas za szybko. No i już tęsknimy...

Dodaliśmy też kilka zaległych zdjęć do poprzedniej notki... jakby ktoś, coś...

Wypiliśmy właśnie shake z Mango, świeżo wyciskany sok z owoców i zjedliśmy najlepsze na świecie Thali. Teraz siedzimy przy internecie, a Kasia właśnie pokazuje miłemu starszemu Panu na mapie gdzie leży Polska... :). W domu? Można tak powiedzieć. Jesteśmy podczas tej podróży w Delhi po raz... czwarty.
Aktywnie spędziliśmy po rowerach kolejne 2 dni w Pokharze. Cały dzień pływania łódkami po Phewa Tal, a kolejnego dnia męcząca, acz cudowna wspinaczka do Sarangkot. Nawet mimo tego, że Himalaje skryły skrzętnie tego dnia swoje szczyty pałatką białych chmur. A wracając z Sarangkot... pierwszy raz jechaliśmy po Nepalu autostopem! Przejeżdżająca malutka ciężarówka wyrzucała akurat kilku Nepalczyków i jechała dalej, a my po prostu podbiegliśmy i spytaliśmy czy jedzie w naszym kierunku. Po chwili podskakiwaliśmy na pace po brzegi wyładowanej piaskiem. Pierwszy raz na stopa w Nepalu i pierwszy raz na pace, na powietrzu, czując powiew wiatru we włosach. I każdą dziurę na ziemii... ;).
Kolejnego dnia wyjechaliśmy do Chitwan z zamiarem pozostania tam przynajmniej dwóch dni. Po przyjeździe dowiedzieliśmy się, że na trasie Chitwan - Kathmandu osunęły się kamienie i droga jest zamknięta. Jako że trzy dni później mieliśmy samolot z Kathmandu do Delhi, dla bezpieczeństwa zrobiliśmy od razu, w dzień przyjazdu Elephant Safari (jazda po dżungli na słoniach) i kolejnego dnia rano wyjechaliśmy już do Kathmandu.
Miło, na ostatnich zakupach głównie, spędziliśmy ostatnie półtora dnia w Kathmandu. Odkryliśmy do tego (no dobra, rodzice odkryli :D) knajpkę nr 1 tego wyjazdu. Żeby było śmieszniej... chińską. Ale tak pysznego, intensywnego, ostrego i w ogóle kubeczki-smakowe-krzyczą-w-niebogłosy jedzenia to nie jedliśmy dawno! Więc jedliśmy tam kolację, śniadanie, obiad, kolację, śniadanie... no i już musieliśmy jechać...
Dolecieliśmy do Delhi. Rodzice wracają już do Polski (teraz są w trakcie nudzenia się na lotnisku), więc poszli dalej w stronę departures, a my wyszliśmy na nasze ostatnie półtora indyjskiego dnia. Jutro, a właściwie pojutrze, ale o 4:40 rano mamy samolot do Sharjah, a stamtąd do Istambułu. No i... spowrotem na drogę. Na stopa do domu. Ależ my będziemy strasznie za Indiami tęsknić!
I niebo płacze. W Delhi leje jak z cebra! Ulice toną w wodzie, a my zastanawiamy się, czy pogoda pozwoli jeszcze jutro nacieszyć się tym miastem. Nawet pałatki, które z założenia miały być przeciwdeszczowe i w ogóle niezłej klasy nie są w stanie wygrać z takim deszczem. Może choć trochę jutro przestanie padać...

Jesteśmy. Jesteśmy małżeństwem - od tygodnia.I nie wiemy. Czy to dobrze, czy źle, ale jest jak było. Słońce wciąż świeci, wiatr wieje tak jak wiał, a i my wciąż jesteśmy tacy sami i tak samo razem. Tylko teraz bardziej oficjalnie, z podpisami na papierku i obrączkami na palcach.
Przyjechali Daria z Tomkiem, przylecieli rodzice i... taki piękny mamy tydzień miesiąca!
Bo są takie chwile, które są niezapomniane. Nie żebyśmy nie cieszyli się z przyjazdu rodziców, ale to właśnie Daria i Tomek zapewniają nam taki wachlarz niezapomnień. Najpierw jak wyśnieni w dwa tygodnie przejechali dla nas całe Indie, później oczarowali, a teraz odtrzymują w chmurach. Spacery, herbaty, niekończące się rozmowy do świtu i wspólne odkrycie najpiękniejszego wodospadu na świecie... jak my ich jutro wypuścimy w ich dalszą drogę po Azji?
Rodzice nas zaskoczyli. Nie narzekają, że hotel za brzydki, tylko cieszą się, że tani (bo śpimy w takich jak spaliśmy sami dotychczas). Nie chodzą zniesmaczeni, a wczoraj siedząc w restauracji narzekali na jedzenie i wspominali jaki to pyszny jedli makaron z warzywami z ulicy (zdj. nr 1).
Trzeci dzień w Rishikesh. Na szczęście nie każdy zakamarek poprzednim razem poczuły nasze stopy i chwilami czujemy się jakbyśmy pierwszy raz się tutaj znaleźli. Idziemy kilka kilometrów pomiędzy zielenią pięknych lasów, a rwącym, budzącym respekt Gangesem. Skręcamy, wspinamy się wąską, kamienistą ścieżką wyżej i wyżej. Przekraczamy płyciutkie potoki, przedzieramy się przez krzaki. Odnajdujemy. Schowany, dziki, gdzieś pośrodku lasu, najpiękniejszy wodospad jaki kiedykolwiek dane nam było ujrzeć. Nie mogę się powstrzymać. Wchodzę pod wodę i czuję, że to jest właśnie to. To jest to czego właśnie chcemy. To są nasze marzenia, nasze życie i nasze podróże. Jak my strasznie kochamy podróżować!