kasia i przemo

Wysiedliśmy z pociągu i… jazda! Jazda rowerem przez Bangkok to niemała przygoda, nawet jeśli ma się do przejechania przez miasto tylko 10km. Ale jakoś wyjątkowo dobrze odnajdowaliśmy się manewrując między milionami samochodów po pięciopasmowej drodze… zupełnie szczerze to czuliśmy się jak w domu :).
Nie mogliśmy znaleźć miejsca w którym mieszkaliśmy ostatnio. Jeździliśmy w kółko, wjeżdżaliśmy w ślepe uliczki, aż w końcu cofnęliśmy się do miejsca przy główne drodze, w którym zawsze zaczynaliśmy powrót do domu i jechaliśmy dokładnie tymi uliczkami co kiedyś. Gdy dojechaliśmy pod budynek, okazało się, że już pod nim dzisiaj byliśmy kilka razy, tylko, że przez dwa miesiące, przez które nas tu ne było… zdążyli go przemalować z niebieskiego na brązowy!
Wieczorem przyszła nas jeszcze odwiedzić Kob z córkami, Odd i Nawin. Trochę się naopowiadaliśmy ;). Wieczorem wpadliśmy na pomysł skonstruowania swojej własnej klimatyzacji – wymyśliliśmy, że zamrozimy dwie butelki wody i postawimy przed wiatrak. Problem był tylko taki, że nie zdążyły zamarznąć :). Ale przy otwartym oknie dało się jakoś spać.
Z samego rana obudził nas Koreańczyk, który też tu miał mieszkać przez kilka dni i z tego też względu przenieśliśmy się tego dnia do Kob. Nie mieliśmy nic przeciwko… Kob z rodziną mieszka w wieżowcu, w którym na czwartym piętrze mają  a otwarty basen, ma też klimatyzację więc spanie staje się 3 razy łatwiejsze :). Koreańczyk rowerem przejechał z Kuala Lumpur do Bangkoku, a teraz tak jak my, z Bangkoku leci do domu.
Wieczorem z Kob, Oddem i ich córkami, Nawinem i Koreańczykiem wybraliśmy się na kolację. Ale nam będzie brakować tajskiego jedzenia… Tajlandii w ogóle…
Większość z trzech dni w stolicy, z różnych względów spędziliśmy w największych na świecie centrach handlowych :P. Plus był tego taki, że nie musieliśmy być duszonymi bakłażanami :). W jednym z owych poszliśmy do Shabushi, które okazało się jednym z najciekawszych miejsc w jakich jedliśmy! Za 35zł od osoby, przez 75 minut można jeść do woli z sushi bufetu, a rodzajów sushi nie ma końca! Do tegu jest coś, co nazywa się shabu-shabu – w stoliku każdy posiada swój garnek na palniku z zupą, do której może wrzucać rzeczy z dziesiątek talerzyków, które jeżdżą na taśmie przed. Cudo! Są też owoce, nielimitowane lody i soki (m.in. z guawy!). Nie musimy chyba pisać, w jakim stanie wyszliśmy :P.
Ostatniego dnia poprosilismy Kob, czy pomogłaby nam zadzwonić po taksówkę, która była by w stanie zatargać na lotnisko nasze wszystkie bagaże, włącznie z rowerami. Nie wiemy ile oni mają samchodów, ale w końcu wyszło na to, że to oni nas zawieźli na lotnisko, już trzecim samochodem, który widzieliśmy w ich posiadaniu :P. Zostaliśmy jeszcze obdarowani przez Kob własnoręcznie uszytymi przez nią rzeczami, w tym czapką - oj przyda się w Europie! –, my ich obdarowaliśmy tym co mieliśmy z Polski i smutno jakoś było się żegnać. Z nimi, z Tajlandią…
7 godzin z Bangkoku do Doha, 7 godzin na lotnisku, 7 godzin z Doha i… Londyn!

W planach mieliśmy opuścić Koh Chang z samego rana, ale wyszło jak zwykle :). Zaczęliśmy o 11.00 i jechaliśmy sobie jak takie dwa grillowane bakłażany :). Wieczorem dojechaliśmy do Chanthaburi, popytaliśmy miejscowych o nocleg i za czyimś skuterem dojechaliśmy na miejsce. Pokój miał nawet klimatyzację, ale była chyba z przed naszych narodzin, bo cała zamarzła w środku i się oszroniła, ale wypuszczane powietrze nie miało wiele wspólnego z zimnym.
Jakimś dziwnym trafem skończyły nam się pieniądze, a bankomat z którego wybieramy otwierany był rano dopiero o 10.00… no i znów bakłażany na grill. Robiliśmy przystanki gdzie się dało (gdzie było klimatyzowane), więc przez pierwsze 2 godziny przejechaliśmy 15km :D. Później było lepiej… i duriany sprzedawali tanio… i ananasy też… :)
Jazda w środku dnia, w słońcu, w ekstremalnych temperaturach to nie jest najlepszy pomysł, bo trochę się zaparzyliśmy :D i już się nie dało jechać dalej niż do Klaeng.
I nadszedł ostatni dzień naszej rowerowej jazdy… tym razem idealnie, ładnie wstaliśmy 0 5.15, wyjechaliśmy o 6.00, zjedliśmy śniadanie, o 10.30 mielismy zrobione ponad 70km i spokojnie można było przesiedzieć największy upał do 14.00. Druga tura do Chachoengsao, w sumie 140km i już… co już? To koniec już? Co tak szybko?;) Na licznikach ponad 3359km.
Rano tylko 2km na stację i ostatnie 60km do Bangkoku przejeżdżamy pociągiem, bo tak jest bezpieczniej.

Nie będzie notki o Koh Chang! Trochę nam głupio pisać o tym, że mieliśmy ponad 35 stopni i pełne słońce, że całe dnie spędzaliśmy na pławieniu się w cieplejszym oceanie niż temperatura powietrza, że zajadaliśmy przepyszne jedzenie w romantycznej restauracji na plaży i że nurkując oglądaliśmy najpiękniejsze życie podwodne! Wy tam śnieg macie i zimno, to nie będziemy Was dołować. :). Chociaż na nas też powoli czas…
Tak poza tym to aktualnie sezon na duriany. No i stały się one jedym z moich uubionych owoców. Tak, ze swoim cebulowo-ziemniaczanym smakiem, budyniową konsystencją i lekkim odorkiem po otwarciu lodówki :)
A wiecie kogo najwięcej było na Koh Chang? Rosjan! Mieli nawet swój własny kanał w telewizorze! I zagadywali do nas po rosyjsku z taką pewnością, jakbyścmy conajmniej na nich wyglądali…
No, to notki nie będzie, ale będą zdjęcia :).

Tydzień zajęło nam dojechanie z Vientiane na Koh Chang.
120km, 130, 120, 120, 120, 90, 130. No i ósmego dnia jeszcze ostatnie 30km :).
Nie działo się szczególnie wiele, większość po w miarę płaskim, tranzytowo głównymi drogami ;).

Kilka fajnych noclegów – w romantycznym drewnianym domku, do którego dojechaliśmy po zmroku. U niesamowitych policjantów, którzy dodatkowo podzielili się z nami ryżem i kawą :). I ostatni hotel przed Koh Chang, w którym wieczorem zaproponowano nam pokój…. na dwie godziny ;) Ale taki był… ciekawy… podświetlany na niebiesko :D. I nazywał się Sweet Inn….

Trochę nam po drodze jeszcze popadało, widzieliśmy jak rosną ananasy, a teraz jesteśmy na Koh Chang i po 3000 przejechanych kilometrów robimy zasłużone nic :D.