kasia i przemo

Ostatni shake ze świeżego mango, ostatnia kukurydza z limonką i masalą, ostatnia kardamonowa herbata...
Wróciliśmy.
Z zatruciem Kasi, która zarzygała pół lotniska doczekaliśmy w końcu samolotu. Po kilkunastu godzinach dotarliśmy do Istambułu. Szybko wydostaliśmy się z miasta, dotarliśmy na granicę turecko-bułgarską i równie szybko złapaliśmy stopa... do Polski. Dwoma ciężarówkami, niemal bez przerwy ustaliliśmy chyba swój rekord, pokonując ok. 2000km z Turcji do Polski w 29 godzin.
Do Wrocławia dotarliśmy kilka minut po 10 rano, a teraz jesteśmy u rodziców w Trzebnicy. Trochę nie za bardzo mamy z niewyspania siłę cokolwiek pisać, tak więc na jakieś podsumowania i tego typu akcje trzeba będzie chwilkę poczekać. Najpierw musimy się porządnie wyspać.
Trochę to jeszcze do nas nie dociera. Jesteśmy w Polsce, a trzy dni temu spacerowaliśmy jeszcze po Indiach... trochę to dla nas za szybko. No i już tęsknimy...

Dodaliśmy też kilka zaległych zdjęć do poprzedniej notki... jakby ktoś, coś...

Wypiliśmy właśnie shake z Mango, świeżo wyciskany sok z owoców i zjedliśmy najlepsze na świecie Thali. Teraz siedzimy przy internecie, a Kasia właśnie pokazuje miłemu starszemu Panu na mapie gdzie leży Polska... :). W domu? Można tak powiedzieć. Jesteśmy podczas tej podróży w Delhi po raz... czwarty.
Aktywnie spędziliśmy po rowerach kolejne 2 dni w Pokharze. Cały dzień pływania łódkami po Phewa Tal, a kolejnego dnia męcząca, acz cudowna wspinaczka do Sarangkot. Nawet mimo tego, że Himalaje skryły skrzętnie tego dnia swoje szczyty pałatką białych chmur. A wracając z Sarangkot... pierwszy raz jechaliśmy po Nepalu autostopem! Przejeżdżająca malutka ciężarówka wyrzucała akurat kilku Nepalczyków i jechała dalej, a my po prostu podbiegliśmy i spytaliśmy czy jedzie w naszym kierunku. Po chwili podskakiwaliśmy na pace po brzegi wyładowanej piaskiem. Pierwszy raz na stopa w Nepalu i pierwszy raz na pace, na powietrzu, czując powiew wiatru we włosach. I każdą dziurę na ziemii... ;).
Kolejnego dnia wyjechaliśmy do Chitwan z zamiarem pozostania tam przynajmniej dwóch dni. Po przyjeździe dowiedzieliśmy się, że na trasie Chitwan - Kathmandu osunęły się kamienie i droga jest zamknięta. Jako że trzy dni później mieliśmy samolot z Kathmandu do Delhi, dla bezpieczeństwa zrobiliśmy od razu, w dzień przyjazdu Elephant Safari (jazda po dżungli na słoniach) i kolejnego dnia rano wyjechaliśmy już do Kathmandu.
Miło, na ostatnich zakupach głównie, spędziliśmy ostatnie półtora dnia w Kathmandu. Odkryliśmy do tego (no dobra, rodzice odkryli :D) knajpkę nr 1 tego wyjazdu. Żeby było śmieszniej... chińską. Ale tak pysznego, intensywnego, ostrego i w ogóle kubeczki-smakowe-krzyczą-w-niebogłosy jedzenia to nie jedliśmy dawno! Więc jedliśmy tam kolację, śniadanie, obiad, kolację, śniadanie... no i już musieliśmy jechać...
Dolecieliśmy do Delhi. Rodzice wracają już do Polski (teraz są w trakcie nudzenia się na lotnisku), więc poszli dalej w stronę departures, a my wyszliśmy na nasze ostatnie półtora indyjskiego dnia. Jutro, a właściwie pojutrze, ale o 4:40 rano mamy samolot do Sharjah, a stamtąd do Istambułu. No i... spowrotem na drogę. Na stopa do domu. Ależ my będziemy strasznie za Indiami tęsknić!
I niebo płacze. W Delhi leje jak z cebra! Ulice toną w wodzie, a my zastanawiamy się, czy pogoda pozwoli jeszcze jutro nacieszyć się tym miastem. Nawet pałatki, które z założenia miały być przeciwdeszczowe i w ogóle niezłej klasy nie są w stanie wygrać z takim deszczem. Może choć trochę jutro przestanie padać...

Przyjemnie spędzamy czas w Pokharze.
Spacerujemy, kupujemy podróby North Face'a, wczoraj zrobiliśmy sobie mini-biking po górkach, a dzisiaj popływamy na łódkach po Phewa Lake.
Ładnie tu, magicznie i niesamowicie zielono!
Znaleźliśmy też świetną knajpkę, prowadzoną w całości przez jedną rodzinę. Gdzieś w przejściu z ulicy w podwórze stoją dwa stoliki, kilka krzesełek. Obok stolik, przy którym córka właścicieli odrabia lekcje. Jest witryna, kuchnia, wiszą rodzinne zdjęcia... i to wszystko na kilku metrach kwadratowych. A my naprawdę czujemy się jakbyśmy przychodzili na śniadanie do kogoś do domu...

Od kilku dni jestesmy w Nepalu. Szczerze - nie za duzo mamy czasu teraz cos o tym pisac...
Jestesmy z rodzicami, wiec... spacery po sklepach, kawiarniach i walk toury dookola miasta.
Jest ciszej, czysciej i chyba troche spokojniej niz w Indiach. A poki co, najbardziej podobaja nam sie... ludzie ;).

Jesteśmy. Jesteśmy małżeństwem - od tygodnia.I nie wiemy. Czy to dobrze, czy źle, ale jest jak było. Słońce wciąż świeci, wiatr wieje tak jak wiał, a i my wciąż jesteśmy tacy sami i tak samo razem. Tylko teraz bardziej oficjalnie, z podpisami na papierku i obrączkami na palcach.
Przyjechali Daria z Tomkiem, przylecieli rodzice i... taki piękny mamy tydzień miesiąca!
Bo są takie chwile, które są niezapomniane. Nie żebyśmy nie cieszyli się z przyjazdu rodziców, ale to właśnie Daria i Tomek zapewniają nam taki wachlarz niezapomnień. Najpierw jak wyśnieni w dwa tygodnie przejechali dla nas całe Indie, później oczarowali, a teraz odtrzymują w chmurach. Spacery, herbaty, niekończące się rozmowy do świtu i wspólne odkrycie najpiękniejszego wodospadu na świecie... jak my ich jutro wypuścimy w ich dalszą drogę po Azji?
Rodzice nas zaskoczyli. Nie narzekają, że hotel za brzydki, tylko cieszą się, że tani (bo śpimy w takich jak spaliśmy sami dotychczas). Nie chodzą zniesmaczeni, a wczoraj siedząc w restauracji narzekali na jedzenie i wspominali jaki to pyszny jedli makaron z warzywami z ulicy (zdj. nr 1).
Trzeci dzień w Rishikesh. Na szczęście nie każdy zakamarek poprzednim razem poczuły nasze stopy i chwilami czujemy się jakbyśmy pierwszy raz się tutaj znaleźli. Idziemy kilka kilometrów pomiędzy zielenią pięknych lasów, a rwącym, budzącym respekt Gangesem. Skręcamy, wspinamy się wąską, kamienistą ścieżką wyżej i wyżej. Przekraczamy płyciutkie potoki, przedzieramy się przez krzaki. Odnajdujemy. Schowany, dziki, gdzieś pośrodku lasu, najpiękniejszy wodospad jaki kiedykolwiek dane nam było ujrzeć. Nie mogę się powstrzymać. Wchodzę pod wodę i czuję, że to jest właśnie to. To jest to czego właśnie chcemy. To są nasze marzenia, nasze życie i nasze podróże. Jak my strasznie kochamy podróżować!